Placówka mieści się w budynku przy ul. św. Marcina 10, który jest własnością Zgromadzenia Sióstr Świętej Rodziny. Jest to niewielki niepubliczny DPS, który na mocy umowy z miastem, zawieranej na okres 3 lat, dostaje dotacje na podstawową działalność bieżącą. – Wszystkie pozostałe wydatki, również związane z remontami i inwestycjami, są pokrywane ze środków własnych zgromadzenia lub pozyskiwane od darczyńców, którym serdecznie dziękujemy za okazane serce i dotychczasowe wsparcie – mówi siostra dyrektor.
Nowa sytuacja i nowe potrzeby
W czasie pandemii pojawiły się nowe wydatki, które trudno pokryć z budżetu domu. – W tym momencie finanse są pochłaniane przez zakup środków sanitarnych. A są również inne potrzeby, powinnyśmy np. zakupić zmywarki do naczyń, które służą nam jako wyparzarki, ponieważ w domu wszystko jest dezynfekowane. Te, które mamy, są już leciwe. Jesteśmy świadome, że w tym trudnym czasie wszyscy mają problemy, dlatego wystąpiłyśmy z apelem o pomoc w zebraniu środków sanitarnych. Może dla kogoś nie będzie to duży wydatek, a nam te drobne rzeczy bardzo pomogą, pozwolą przesunąć zaoszczędzone finanse na zakup droższego sprzętu, którego potrzebujemy – mówi s. Lucyna. Na chwilę obecną budżet DPS jest planowany z wielką przenikliwością i roztropnością. – Nie robimy dużych zapasów środków profesjonalnych, jak np. kombinezonów barierowych. Takie rzeczy planujemy na bieżąco, ale zawsze potrzebujemy rękawiczek, maseczek, płynów dezynfekcyjnych, bo to stanowi naszą codzienność – mówi siostra dyrektor i dodaje: – Najtrudniej jest przy dużej ilości zachorowań. Wtedy jest również zwiększona potrzeba na specjalistyczne środki ochrony indywidualnej: kombinezony, maski ffp2/ffp3, których koszt jest dość duży. Nasza działalność jest zatem takim funkcjonowaniem w niepewności i kosztach, których do końca nie da się przewidzieć.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Wolontariat
Na chwilę obecną w DPS mieszka 48 starszych kobiet, są to osoby przewlekle chore. Sytuacja jest stabilna, ponieważ nie ma zachorowań. – Staramy się normalnie funkcjonować. Natomiast problem pojawia się w momencie, kiedy zaczyna chorować kadra. Mieliśmy taką sytuację w listopadzie ub.r. Koronawirus zaraża z taką intensywnością, że choruje i personel, i podopieczni. I wtedy potrzebna jest pomoc wolontariuszy, bo zaczyna brakować rąk do pracy. Poza tym funkcjonowanie we wzmożonym reżimie sanitarnym, np. 12 godzin w kombinezonie, jest męczące, dlatego personel wymaga wymiany. W czasie poprzedniego rzutu pandemii inne zgromadzenia przysyłały do nas siostry czy braci do pomocy. Dobrze, że są ludzie, którzy zostawiają wszystko i wspierają – mówi siostra dyrektor. A w takiej sytuacji przydaje się każda para rąk. – Nie trzeba mieć jakiegoś przygotowania, bo wszyscy trochę się uczymy. Każdy znajdzie swoje miejsce do pomocy, w zależności od tego, czy bardziej się widzi w pralni, kuchni, czy też przy chorych. Ale każdy musi mieć świadomość, do jakiego domu wchodzi i wiedzieć, że mimo najszczerszych chęci nie ma środków w pełni zabezpieczających. Im bardziej też ktoś jest emocjonalnie opanowany, tym lepiej podejmie funkcjonowanie w dużym stresie – mówi s. Lucyna i dodaje: – Pan Bóg naprawdę czuwa nad nami, przysyłając odpowiednich ludzi w odpowiednim momencie. Trzeba tylko, albo aż – zaufać.
Reklama
Uścisk ręki, dobre słowo
Pensjonariuszki wyczuwają, że coś się w domu dzieje. Czują niepokój, kiedy widzą ludzi w kombinezonach. Siostry wpadły zatem na pomysł, aby podpisywać swoje kombinezony. Wtedy wiedziały, kto do nich przychodzi. – W takiej sytuacji jest też potrzebny ktoś, kto mógłby z nimi usiąść i obgadać ten czas niepewności i strachu. One też bardzo się boją. Boją się o swoje zdrowie i życie, ale myślą też o swoich bliskich. A zatem oprócz takiej pracy, którą trzeba wykonać, jak czynności higieniczne, jest jeszcze aspekt wspierania przez rozmowę i bycie z podopiecznymi. Tutaj jest potrzebny ktoś, kto jest na tyle otwarty, że usiądzie i porozmawia, mimo że też się boi. Bo przecież personel i wolontariusze też odczuwają lęk o swoje rodziny, do których wracają. Jeśli dodatkowo ktoś ma poczucie humoru, jest w stanie się uśmiechnąć i zażartować, to już jest mistrzostwo świata. Czasem jest to o wiele trudniejsze niż samo mycie, ubieranie czy karmienie. A podopieczne potrzebują, by wziąć je za rękę, powiedzieć dobre słowo i by w tej mało normalnej sytuacji funkcjonować jak najnormalniej – mówi z troską s. Lucyna.
Reklama
Potrzeba kontaktu
Kolejną trudnością, jaką przeżywają wszystkie DPS, są ograniczenia w odwiedzinach. Dla starszych osób jest to szczególnie trudna sytuacja. – To jest pokolenie osób starszych, które często nie słyszą, nie widzą, potrzebują dotknąć. Nawet kontakt telefoniczny, który staramy się utrzymywać, jest kontaktem utrudnionym – podkreśla siostra. – A podopieczne dość trudno znoszą przedłużający się czas bez spotkań z rodzinami. Widać to było szczególnie w okresie świąt Bożego Narodzenia, dlatego ustaliłyśmy wtedy, że można przyjść na chwilkę, w pełnym reżimie sanitarnym, w odległości, w maseczkach, ale żeby jednak ten kontakt był. Starałyśmy się też, żeby Wigilia wyglądała jak Wigilia, robiłyśmy kolędowanie w mniejszych grupach. Ale to były tylko substytuty tego, co w normalnych warunkach nasze podopieczne miały. Ufam, że niebawem to się zmieni – mówi s. Lucyna.
Pierwsza linia frontu
Dziś o Domach Pomocy Społecznej mało się mówi – przeważnie nagłaśniając pojawiające się potrzeby albo w kontekście tego, co nie zostało dopilnowane.
Potrzebny jest ktoś, kto mógłby z nimi usiąść i obgadać ten czas niepewności i strachu.
A tymczasem pracownicy DPS wkładają ogromne serce w to, co robią. – To jest grupa osób, która w obecnej sytuacji walczy na pierwszej linii frontu, a o której trochę się zapomina. Oni ryzykują na równi z medykami – wracają do swoich domów i też się boją. Są obciążeni odpowiedzialnością za tych, z którymi tutaj pracują, ale też za własne rodziny – starszych rodziców, teściów, sąsiadów. Jest to duże poświęcenie i z mojej strony – ogromny ukłon w ich kierunku – mówi siostra dyrektor. – Jestem im bardzo wdzięczna za serce, chęć pomocy, dyspozycyjność, ofiarność i radość. Za codzienność, którą tworzymy. Są prawdziwymi aniołami, których ręce, niczym skrzydła, wspomagają i chronią. Pragniemy też jeszcze raz podziękować osobom, które wspierają nas duchowo i materialnie. Zapewniamy o naszej modlitwie za was.
Chęć dostarczenia środków czystości można zgłaszać bezpośrednio do DPS – tel. 71 322 15 13, dps@nazaret.wroclaw.pl Można też wpłacać pieniądze na konto: 35 1050 1575 1000 0023 4345 5677
