Łupem okupanta niemieckiego padły przede wszystkim cenne przedmioty złotnicze. Doszczętnie zostały ograbione z najcenniejszych pamiątek historycznych i z najstarszych zabytków złotniczych w Polsce skarbce kościelne w: Gdańsku, Trzemesznie, Poznaniu, Gnieźnie, Krakowie, Kaliszu, Warszawie, Sandomierzu, Lublinie, Płocku. Po wojnie powrócił tylko skarbiec krakowski, trzemeszeński, wielicki i sandomierski oraz część skarbca poznańskiego. Nie ocalało nic z darów Zygmunta III dla katedry warszawskiej .

Jednak największe straty poniosły prowincjonalne kościoły, w których często znajdowały się wybitne dzieła sztuki. Niestety przedmioty te nie były prawie nigdzie opublikowane i najczęściej nie fotografowane. Zebrane po wojnie materiały przez Ministerstwo Kultury i Sztuki, ograniczają się do podania liczby sztuk oraz z metalu z jakiego zostały wykonane. Dlatego też określenie strat w dziale złotnictwa jest bardzo trudne. Oficjalna liczba wywiezionych kielichów mszalnych wynosi 394 sztuki, w tym 36 gotyckich. Po porównaniu z tajnymi spisami niemieckimi, wynika iż liczba ta była wielokrotnie większa. W przypadku zabytków gotyckich, stanowiły one prawie połowę wszystkich kielichów mszalnych zrabowanych przez okupanta niemieckiego. Podobnie było z pozostałymi przedmiotami sztuki kościelnej, jak monstrancje, krzyże, relikwiarze, pacyfikały i sukienki obrazowe. Niemcy nie oszczędzili nawet brązowych świeczników kościelnych. Część z nich wraz z wieloma dzwonami została przetopiona, a pozostałe zostały wywiezione do Niemiec. Z wielkich wiszących świeczników gotyckich i barokowych zaledwie 5 sztuk pozostało w Polsce. Pozostałe zaginęły bez śladu .

Szczególnie dotkliwe straty sztuka kościelna poniosła w zabytkowych dzwonach. Niemcy, cierpiące podczas wojny na dotkliwy brak surowców, postanowiły wzorem I wojny światowej przeprowadzić rekwizycję metali kolorowych. Zasada rekwizycji była identyczna z tą z I wojny światowej z wyłączeniem szczególnie wartościowych dzwonów zabytkowych. Rekwizycje były przeprowadzane w sposób bezwzględny. Następnie, zgromadzone w punktach zbornych dzwony wysyłano koleją do hut znajdujących się w głębi Rzeszy lub przetapiano na sztaby w miejscowych odlewniach. Apogeum akcji wywożenia dzwonów kościelnych z Generalnego Gubernatorstwa przypada na lata 1941 - 1942. Niestety dokładne ujęcie poniesionych strat w dzwonach kościelnych jest trudne. Niektóre parafie ukrywały dzwony przed rekwizycją. Ponadto takie zestawienie jest trudne do sporządzenia, głównie z powodu wydarzeń związanych z działaniami kończącymi wojnę, przetaczanie się frontu w 1944/45 przez ziemie polskie oraz zmiana granic i wynikające z tego faktu, przesiedlenia ogromnej liczby ludności i chaos administracyjny .

Informacje na temat strat wojenne w zakresie dzieł sztuki oraz zabytków kultury i przyrody jakie poniósł Kościół katolicki na obszarze Archidiecezji Krakowskiej podczas II wojny światowej (1939-1945) dostarczają nam ankiety sporządzone w 1945 i 1946 r. dla  Ministerstwa Kultury i Sztuki Wydziału Rewindykacji i Odszkodowań w Dziedzinie Kultury przez parafie Archidiecezji Krakowskiej (w granicach z 1945 r.). W ankietach tych znajdują się informacje dotyczące m.in.: miejscowości, gminy, powiatu; kościoła, parafii, dekanatu, diecezji. Sporządzali je proboszczowie, lub zarządcy kościołów. Wpisywano rodzaj dzieła sztuki lub zabytku: kościół, krzesło, rzeźba, nagrobek przyścienny, itd. W odpowiednich przypadkach temat kompozycji, „pejzaż męczeństwo św. Wawrzyńca”, pieta, itd.; materiału. Przy architekturze podawano zasadniczy wątek budowli, budowla drewniana, ceglana, ciosowa, itd. Dodatkowo wpisywano rodzaj pokrycia dachu, blacha miedziana, cynkowa, dachówka, gont, itd. Przy pozostałych obiektach wpisywano zasadniczy materiał wykonania, marmur (przy kamieniu należało podać barwę i gatunek), olej na płótnie, blasze, itd. oraz zestawienie materiałów, haft złotolity na jedwabiu, meble mahoniowe z okuciami złoconymi, itd.; autora, szkoły lub miejsce powstania. W przypadku braku możliwości ustalenia autora, starano się podać szkołę lub miejsce powstania; opisu zniszczenia lub straty. Przede wszystkim wpisywano sposób w jaki doszło do zniszczenia, trafiony bombą lotniczą, pociskiem, spalony wraz z mieszkaniem, przebity bagnetem lub kulą karabinową, itd. Następnie podawano: opis stanu uszkodzenia, połowa obrazu spalona, zerwany lub spalony dach, całość pocięta odłamkami, itd; daty zniszczenia. Przy wielokrotnym uszkodzeniu obiektu, wpisywano każdorazową datę powstania zniszczenia.

Dzięki tym ankietom wiemy o rodzajach i skali zniszczeń w następujących parafiach Archidiecezji Krakowskiej (w granicach z 1945 r.): Andrychów; Barwałd; Bielany; Białka Tatrzańska; Bieżanów; Borek; Bulowice; Byczyna; Chochołów; Chocznia; Chrzanów Kościelec; Chrzanów Respontowa; Ciężkowice; Czernichów; Dobczyce; Droginia; Dziekanowice; Gaj; Głębowice; Głogoczów; Gorzków; Grabie; Hałcnów; Harbutowice; Harklowa; Inwałd; Jawornik; Jawiszowice; Jaworzno; Jeleń; Kamień; Kasinka Mała; Kosocice; Kobiernice; Kraków – klasztor Kanoników Regularnych; Kraków – kościół Serca Jezusowego; Krzęcin; Krzeszowice; Krzyszkowice; Krzywaczka; Libiąż Wielki; Lipnik; Liszki; Lubień; Lubomierz; Luborzyca; Łękawica; Międzybrodzie Bialskie; Miętustwo; Milówka; Modlnica; Mogilany; Mszana Dolna; Mucharz; Myślenice; Nidek; Niedźwiedź; Nowe Bystre; Nowy Targ; Osiek; Oświęcim; Paczółtowice; Pcim; Płaza; Porąbka; Poręba Żegoty; Poronin; Prokocim; Przeciszów; Raba Wyżna; Raciechowice; Rzyki; Sanka; Siepraw; Parafia Stróża; Sułkowice; Szczakowa; Szczyrk; Świątniki Górne; Tarnawa Dolna; Tenczynek; Trzemeśnia; Tyniec; Wadowice; Waksmund; Wawrzeńczyce; Wieliczka; Więcławice; Witanowice; Ząb; Zakliczyn; Zalas; Zakopane; Zator; Zielonki.