USA: mozaiki ks. Rupnika w sanktuarium św. Jana Pawła II zostaną zasłonięte
Rycerze Kolumba podjęli decyzję o zasłonięciu mozaik ks. Rupnika w narodowym sanktuarium Jana Pawła II w Waszyngtonie oraz w głównej siedzibie zakonu w Connecticut. Na razie zostaną one przykryte tkaniną, ale nie wyklucza się, że po wydaniu oficjalnego orzeczenia przez Dykasterię Nauki Wiary mozaiki te zostaną zakryte na trwałe tynkiem.
Decyzję w tej sprawie podjęto po długich konsultacjach z ofiarami nadużyć, pielgrzymami, historykami sztuki, teologami i biskupami. „Rycerze Kolumba zdecydowali się zasłonić mozaiki, ponieważ naszą pierwszą troską muszą być ofiary nadużyć seksualnych, które ogromnie już wycierpiały w Kościele i które mogą zostać jeszcze bardziej zranione przez ekspozycję tych mozaik w sanktuarium” - oświadczył Patrick Kelly, zwierzchnik Rycerzy Kolumba.
Podkreślił on również, że decyzja jest zgodna z głównym celem Rycerzy Kolumba, którym jest ochrona rodzin, zwłaszcza kobiet i dzieci oraz tych, którzy są bezbronni i pozbawieni głosu. „Myślę, że dla każdego katolickiego ojca konfrontacja z rzeczywistością wykorzystywania seksualnego jest czymś przerażającym. Chcę chronić moje dzieci i ich niewinności tak długo, jak to możliwe” - powiedział Kelly. Przyznał, że na decyzji Rycerzy zaważył fakt, iż jest to organizacja rodzinna. Ważne też były względy duszpasterskie. Sanktuarium Jana Pawła II ma misję ewangelizacyjną, ma prowadzić do wiary w Jezusa Chrystusa i w Jego Kościół, a nie być dla niej przeszkodą.
Ks. Marko Rupnik, który jest autorem mozaik, został oskarżony o seksualne i psychiczne wykorzystywanie kobiet, od połowy lat 80. do roku 2018. Zakon jezuitów, do którego wówczas należał, przeprowadził w tej sprawie dochodzenie i w lutym 2023 roku uznał stawiane mu zarzuty za wysoce wiarygodne. Cztery miesiące później ks. Rupnik został wydalony z zakonu, ponieważ nie podporządkował się decyzjom przełożonych. W październiku ubiegłego roku Dykasteria Nauki Wiary poinformowała, że papież zalecił jej ponowne rozpatrzenie sprawy ks. Rupnika i podjął decyzję o zniesieniu przedawnienia w sprawie stawianych mu zarzutów.
Były jezuita, wydalony z Towarzystwa Jezusowego za przestępstwa seksualne słoweński kapłan ks. Marko Rupnik, został przyjęty (inkardynowany) do słoweńskiej diecezji Koper. Oświadczenie w tej sprawie wydał 26 października miejscowy biskup Jurij Bizjak. Stwierdził on, że nastąpiło to na prośbę samego zainteresowanego, a diecezja nie miała żadnych podstaw, aby odmówić mu, gdyż nie ma dotychczas żadnych orzeczeń kościelnych ani państwowych, które potwierdzałyby te zarzuty.
"Ksiądz Marko Ivan Rupnik został przyjęty (inkardynowany) do diecezji koperskirej pod koniec sierpnia 2023 roku" – głosi dokument podpisany przez bp. Bizjaka, który zaznaczył, iż podjął taką decyzję na prośbę samego duchownego. Wskazał przy tym, że nie rozporządza on żadnym dokumentem dowodowym, który stwierdzałby oficjalnie, iż M. Rupnik został uznany przez sąd kościelny lub państwowy za winnego popełnienia czynów, które mu zarzucano.
Wizerunek św. Jana Vianneya autorstwa Marka Gajewskiego w sanktuarium św. Jana Vianneya w Czeladzi
4 sierpnia Kościół przypomina nam postać wielkiego kapłana, pomagającego tysiącom ludzi spotkać Boga, którego papież Pius XI ogłosił patronem wszystkich proboszczów - św. Jana
Marię Vianneya. To postać niecodzienna, którą w kontekście współczesnych dyskusji na temat kapłaństwa, warto przypomnieć. Ten nietuzinkowy kapłan stanowi doskonały wzór do naśladowania dla dzisiejszych
duchownych.
Ciekawa była droga życia tego świętego; Bóg go powoływał, ale kazał mu przejść przez wiele trudności, pokonać niejedną przeszkodę.
Urodził się w Dardilly pod Lyonem 8 maja 1786 r. jako syn małorolnego chłopa. Pisać nauczył się dopiero w 17 roku życia. Wkrótce zaczął myśleć o kapłaństwie. Napotkał jednak na wielkie przeszkody.
Z powodu słabych zdolności (zwłaszcza do łaciny), dwukrotnie odmawiano mu przyjęcia do seminarium. W czasie studiów również miał niejedną trudność (egzaminy trzeba było składać po łacinie). W końcu, dzięki
poparciu i pomocy proboszcza z sąsiedniej miejscowości ks. Abbe Balleya dobrnął do kapłaństwa.
Przez dwa lata był wikariuszem, a potem. (1818 r.) rozpoczął duszpasterzowanie w maleńkiej parafii (230 wiernych) Ars, w której pozostał już aż do śmierci. Była to tzw. ciężka parafia; o jej
wiernych mówiono, że tylko sam chrzest odróżnia ich od istot nierozumnych. Proboszcz zabrał się energicznie do pracy duszpasterskiej. Nie odznaczał się zbytnią erudycją, więc i jego kazania były bardzo
proste, nie obejmowały też szerokiej tematyki. W jego nauczaniu ciągle powracały podstawowe prawdy: o grzechu i jego skutkach, o pokucie i odzyskaniu łaski uświęcającej, o Eucharystii, modlitwie... Wkrótce
jednak przekonano się, że w jego prostych słowach zawarta jest niezwykle wielka siła przekonywania. Chciało się go słuchać i trzeba mu było przyznać rację.
Niedługo trzeba było czekać, aby wierni odkryli w kapłanie wspaniałego spowiednika, prawdziwego lekarza duszy. Przenikał sumienia, czytał w sercu człowieka, widział nawet przyszłość. W tej sytuacji
jest zupełnie zrozumiałe, że do Ars zaczęły napływać tłumy ludzi. Byli tacy, którzy osiadali tutaj na stałe, jednak większość dowoził codziennie dyliżans z Lyonu. Sprowadzała ich nie ciekawość zobaczenia
„człowieka niezwykłego”, ile chęć nawrócenia, lub odnowy swojego dotychczasowego życia.
Zdarzali się i „ciekawscy”, a nawet złośliwi, ale tych czekała tutaj miła niespodzianka. Pewnego razu miał do Ars przybyć jakiś dziennikarz paryski, który chciał przygotować reportaż ośmieszający
ludzką naiwność. Kiedy poprosił ks. Vianneya o wywiad, nie otrzymał go. Świątobliwy proboszcz zaproponował dziennikarzowi spowiedź. Ten próbował się oprzeć, ale w końcu „uległ”. Po zakończeniu
spowiedzi, zapytany przez proboszcza, czy chce teraz przeprowadzić wywiad, odpowiedział, że „nie”. Wrócił do Paryża już jako inny, przemieniony duchowo człowiek.
Spowiedź u proboszcza nie trwała długo, ale była skuteczna. Krótkie napomnienia przenikały do duszy niby strzały. Słuchając spowiedzi pewnego mężczyzny, któremu najwidoczniej brakowało żalu, Święty
Proboszcz rozpłakał się i płakał tak długo, aż zaniepokojony tym penitent zapytał o przyczynę. Usłyszał wtedy: „płaczę dlatego, że ty nie płaczesz”.
Pewnemu młodemu mężczyźnie, który ze względów ludzkich nie miał odwagi publicznie wyznać wiary, zadał za pokutę wziąć udział w procesji Bożego Ciała: „Pójdziesz zaraz za baldachimem”.
To nie do wiary, ale Święty codziennie spędzał w konfesjonale do 17 godzin, a penitentów miał w ciągu roku około 30 tys. Ten nietuzinkowy kapłan, patron wszystkich proboszczów, choć nie imponował
elokwencją a w swoich przechodzonych butach i wytartej sutannie musiał wyglądać bardzo mizernie, był autentycznym gigantem duchowym swojej epoki! Przybywali do niego ludzie z całej Europy i Ameryki, czekali
w długiej kolejce do konfesjonału, w którym spowiadał.
Nie oszczędził mu Bóg i cierpień. Nadchodziły listy z pogróżkami, pojawiały się oszczercze pomówienia, wiele przykrości doznał nawet ze strony współpracownika, który miał mu świadczyć pomoc. To nie
zniechęcało go. Rzeczywiście można powiedzieć o nim to, co Ewangelia mówi o Chrystusie: „widząc tłumy ludzi litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza”.
Święty chciał uczynić wszystko, aby wskazać innym drogę zbawienia.
Swoją żarliwą i ufną wiarą, świadectwem ubogiego życia i surową ascezą ks. Jan Vianney pociągnął do Boga parafian i licznych przybyszów. Odmienił ich nie do poznania. Przez wiele lat modlił się i
pościł w ich intencji, a nocami toczył zmagania z szatanem. Zmarł 4 sierpnia 1859 r. Kanonizowano go w 1925 r.
Ilekroć każdego roku wspominam liturgicznie postać tego Świętego Proboszcza, przypominają mi się słowa mojego ojca duchownego z Seminarium, który na I roku studiów w czasie konferencji ascetycznej
powiedział do nas: Ten dobry ksiądz i spowiednik powinien mieć: kieliszek mądrości, szklankę roztropności i morze cierpliwości”. Kiedy patrzę na św. Jana Marię Vianneya, widzę w nim wzór takiego
kapłana.
Dla Ojca Świętego Jana Pawła II, który w 1986 r. z okazji 200. rocznicy urodzin Świętego modlił się przy jego grobie, jest - jak wówczas powiedział - „Proboszcz z Ars przykładem
silnej woli i kapłańskiej gorliwości”. Dzisiaj kiedy toczą się dyskusje na temat modelu kapłaństwa, może trzeba zapatrzeć się na tegoż ubogiego proboszcza z Ars i starać się kształtować przyszłych
kapłanów właśnie w takim duchu, dbając, by pierwiastek intelektualny nie zdominował ich formacji kosztem sfery duchowej. Wizytówką kapłana nie powinien być przede wszystkim jego intelekt ale pokora, skromność
i umiłowanie Boga w człowieku, tak jak nam to pokazał św. Jan Maria Vianney.
Po odmówieniu modlitwy „Anioł Pański” i udzieleniu apostolskiego błogosławieństwa Ojciec Święty przypomniał o piątkowej beatyfikacji libańskiego patriarchy maronickiego Stefana Duwajhiego, zaapelował o pokój w tym kraju i na całym na Bliskim Wschodzie, wyraził zaniepokojenie sytuacją w Wenezueli oraz zapewnił o swej modlitwie za ofiary gwałtownych ulew w Indiach.
Drodzy bracia i siostry, w miniony piątek, w Bkerké w Libanie został beatyfikowany patriarcha Stefan Duwajhy, który mądrze przewodził Kościołowi maronickiemu od roku 1670 do 1704, w trudnych czasach, naznaczonych również prześladowaniami. Ten nauczyciel wiary i troskliwy duszpasterz był świadkiem nadziei będąc zawsze blisko ludzi. Również dzisiaj naród libański bardzo cierpi. Myślę szczególnie o rodzinach ofiar eksplozji w porcie w Bejrucie. Wyrażam życzenie, aby szybko nastała sprawiedliwość i prawda. Niech nowy błogosławiony wspiera wiarę i nadzieję Kościoła w Libanie i wstawia się za tym umiłowanym krajem. Oklaski dla nowego błogosławionego!
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
