W dziesiątki Różańca serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy, które składają się na życie człowieka, rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości. Sprawy osobiste, sprawy naszych bliźnich, zwłaszcza tych, którzy są nam najbliżsi, tych, o których najbardziej się troszczymy. W ten sposób ta prosta modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim
Św. Jan Paweł II
Święty Jan Paweł II uczył, że „w dziesiątki Różańca serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy, które składają się na życie człowieka, rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości. Sprawy osobiste, sprawy naszych bliźnich, zwłaszcza tych, którzy są nam najbliżsi, tych, o których najbardziej się troszczymy. W ten sposób ta prosta modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim!”. Różaniec obejmujący tyle spraw jest modlitwą apostolską.
Bł. Matka Maria Karłowska z Jabłonowskiego Wzgórza bardzo ceniła modlitwę różańcową. Pisała do swoich sióstr: „Październik rozpoczęty! Bogu ufam, że przez Różaniec będzie wszystko! Przez Różaniec święty zdobędziecie olbrzymie łaski!”. Była głęboko przejęta objawieniami w Fatimie i pouczeniem, jakie dzieci otrzymały od Matki Bożej, żeby ich modlitwa różańcowa łączyła się z zadośćuczynieniem za grzechy i prośbą o nawrócenie grzeszników. Nauczyła dzieci modlitwy, którą poleciła odmawiać po każdej tajemnicy. Jest ona dzisiaj znana jako tzw. modlitwa fatimska i rozpoczyna się od słów: „O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy...”. Matka Maria w 1930 r. nakazała swoim siostrom i podopiecznym dodawać tę modlitwę do tajemnic różańcowych.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Reklama
Różaniec od początku istnienia Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej jest wpisany w ducha tej rodziny zakonnej, której celem jest właśnie zadośćuczynienie za grzechy i błaganie o nawrócenie grzeszników.
Modlitwa środkiem ratowania dusz
W konstytucjach z 1918 r. Matka Założycielka napisała: „Pierwszym środkiem, którego siostry używać będą w swej pracy, jest ciągła do Boskiego Pasterza modlitwa, by łaską swą obfitą błogosławić raczył ich wysiłki, zmierzające do ratowania dusz upadłych”. Dlatego w rekolekcjach zakonnych Matka poleciła: „Do nauki, zbudowania, poświęcenia dodać trzeba modlitwę. Ale modlitwę gorącą, modlitwę ognistą, która by z naszego serca trafiała wprost do Serca Boskiego Oblubieńca i wyrywała z Niego łaski światła, żalu, przebaczenia, nawrócenia dla naszych wychowanek, a siłę i wytrwałość dla już nawróconych. Trzeba je zbawić koniecznie, sił na to nie szczędząc, bośmy to Bogu obiecały”.
W dziele programowym dla swego zgromadzenia („Duch Pasterek”) bł. Matka Maria pisze: „Modlitwa nasza powinna zgadzać się z celem powołania i do niego zmierzać; w niej czerpać powinnyśmy większe światło i nowe siły do spełnienia swego obowiązku. Jeżeli jest rzeczą niezawodną, że modlitwa jest najważniejszym środkiem naszego zbawienia, to i niewątpliwą, że ten sam środek jest niezbędnie potrzebny do nawracania dusz. Jak narzędzie musi być w ręku robotnika, aby się stało pożytecznym i spełniło swoje przeznaczenie tak i my przez modlitwę oddajemy się w rękę Boga, stając się przez to narzędziem do Jego dzieł i wyroków”.
Modlitwa rodzicielką dusz
Reklama
Matka Karłowska podkreślała, że „Tylko Bóg może udzielić łaski nawrócenia i zdziałać w duszy grzesznej przemianę”.
Wskazując na przykład Chrystusa w czasie Jego apostolskiego życia, Matka Maria łączy modlitwę z nauczaniem jako dwie rzeczy, które powinny iść w parze; pierwszeństwo jednak daje modlitwie na znak, że „ona ma przodować w powołaniu apostolskim, podsycać i ożywiać nauczanie”. Wskazuje na apostołów i świętych, którzy „potęgą modlitwy pokonywali zatwardziałe serca, których inne środki pokonać nie zdołały; jej balsamem goili rany, których żadne inne lekarstwo zabliźnić nie mogło”. Zachęca siostry, aby modlitwie poświęcały wszystkie chwile, wolne od obowiązkowej pracy. Ostrzega też: „Pamiętaj, nie rozpoczynaj apostolskiej pracy, aż w modlitwie nie odzyskasz nadwątlonych sił ducha Bożego i nie nabędziesz nowej żarliwości, abyś nie uległa w pracy i w walce, jaka cię spotyka, i nie upadła pod jej brzemieniem”.
Modlitwa apostolska najmilsza Panu
Reklama
To jest właśnie modlitwa apostolska, którą Założycielka od początku istnienia swego zgromadzenia złączyła nierozerwalnie z jego duchowością. Podkreślała, że „pasterka ma się stać kapłanką w działalności swej nad upadłymi duszami, wyciągając je z piekła mocą modlitwy i pokuty za nie”. Dodatkową motywacją jest prośba, z którą Matka Boża zwróciła się do dzieci z Fatimy: „Módlcie się! Módlcie się wiele! Czyńcie ofiary za grzeszników, gdyż wielu grzeszników idzie do piekła dlatego, że nie ma nikogo, kto by za nich się ofiarował!”. A do św. Faustyny Pan Jezus sam powiedział: „Utrata każdej duszy pogrąża Mnie w śmiertelnym smutku. Zawsze Mnie pocieszasz, kiedy się modlisz za grzeszników. Najmilsza Mi modlitwa to modlitwa za nawrócenie dusz grzesznych. Wiedz, córko moja, że ta modlitwa zawsze jest wysłuchana”.
Św. Jan Paweł II podkreślał, że „modlitwa jest najprostszym sposobem uobecnienia w świecie Boga i Jego zbawczej miłości. Bóg zawierzył ludziom zbawienie ludzi, zawierzył ludziom Kościół, a w Kościele całe odkupieńcze dzieło Chrystusa. Zawierzył każdemu wszystkich i wszystkim każdego”.
Pouczenia i rady bł. Marii Karłowskiej skierowane do sióstr pasterek, jak i pozostałe podane tutaj refleksje mogą odnosić się do każdego z nas, bo chrześcijanin, kiedy przestaje być człowiekiem modlitwy, staje się nieprzydatnym dla świata, staje się solą zwietrzałą, nadającą się tylko do podeptania przez ludzi (por. Mt 5, 13). Bł. Matka Maria mówi: „Człowiek, który się nie modli, jest jak żołnierz bez broni między nieprzyjaciółmi na polu walki”. Natomiast ten, kto wszystkie ludzkie sprawy i sytuacje życiowe potrafi opleść modlitwą, ten staje się apostołem Syna Bożego, który po to właśnie przyszedł na świat, aby ludzi dźwigać i prowadzić ku Niebu, bo ich umiłował. Żyjemy we wspólnocie ludzkiej i wszędzie są obok nas ludzie, którym potrzeba naszej modlitwy i to właśnie modlitwy apostolskiej tak, jak nam potrzebna jest modlitwa innych.