Nowennę rozpocznie 27 września procesja z relikwiami świętej z Karmelu do bazyliki św. Teresy. Następnego dnia kard. Marc Ouellet, były prymas Kanady i prefekt Dykasterii ds. Biskupów, wygłosi konferencję nt. inspiracji misyjnej, jaką wciąż stanowi postać św. Teresy. Odprawi też Mszę św., po której na jej uczestników spadnie deszcz z płatków róż.

Kolejne dni wypełnią czuwania modlitewne, konferencje duchowe, koncerty, Msze św. i nieszpory. Od 2 do 4 października trwać też będzie sympozjum terezjańskie, związane tym razem z setną rocznicą kanonizacji trojga Francuzów: Teresy, Jana Marii Vianneya i Jana Eudesa.

W sobotę 4 października w katedrze św. Piotra w Lisieux odbędzie się czuwanie modlitewne organizowane przez rodzinę karmelitańską. W niedzielę 5 października Mszę św. w bazylice odprawi biskup diecezji Bayeux-Lisieux Jacques Habert, po czym relikwie św. Teresy zostaną procesjonalnie przeniesione do Karmelu.

Przyszła święta urodziła się jako Teresa Martin w 1873 roku w Alençon we Francji. Była najmłodszym z dziewięciorga dzieci (czworo z nich umarło jeszcze przed jej narodzinami). Z powodu przeszkód prawnych (zbyt młodego wieku) przyjęcie do nowicjatu wybłagała podczas audiencji Leona XIII, który obchodził 50-lecie kapłaństwa, na kolanach prosząc: „Ojcze Święty, pozwól, abym dla uczczenia Twego jubileuszu mogła wstąpić do Karmelu w piętnastym roku życia”. Co prawda papież, nie chcąc czynić wyjątku, nie zgodził się od razu na prośbę Teresy, ale rok później przyjęto ją do klasztoru.

Wstąpiła do Karmelu, w którym przebywały już dwie jej starsze siostry, a trzecia siostra wstąpiła tam po śmierci ojca, którym się opiekowała. W czasie krótkiego życia zakonnego, jako Teresa od Dzieciątka Jezus, doświadcza ogromnej radości z oddania się Bogu, ale też przeszła przez ciemności zwątpienia i próby wiary. Wiele przykrości wycierpiała ze strony innych karmelitanek. Zmarła na gruźlicę 30 września 1897 roku w wieku zaledwie 24 lat.

„Dzieje duszy” - pisane w ukryciu jako swego rodzaju autobiografia - wydane dopiero po śmierci, opisują drogę Teresy do świętości poprzez trudy codziennego życia, jakim towarzyszyło całkowite zaufanie woli Bożej. Będąc już karmelitanką, święta ciągle poszukiwała swojego osobistego powołania, które w końcu tak opisała: „Nareszcie znalazłam moje powołanie, moim powołaniem jest miłość. Tak, znalazłam swoje miejsce w Kościele. W sercu Kościoła, mojej Matki, będę Miłością, w ten sposób będę wszystkim i moje marzenie zostanie spełnione”. Świadectwo jej cierpień fizycznych i duchowych spisane zostały na łożu śmierci przez jej rodzoną siostrę i wydane jako „Żółty zeszyt”.

Chociaż św. Teresa od Dzieciątka Jezus żyła w klauzurowym klasztorze karmelitanek, jest patronką misji. W ten sposób ukazuje ona jak istotna w Kościele jest modlitwa i prymat życia duchowego nad aktywizmem. Nawet jeśli Kościół nie posiada bogatych środków do prowadzenia misji, dzięki wierze i modlitwie Ewangelia może skutecznie docierać do ludzi, którzy jej potrzebują. Papież Pius XI beatyfikował św. Teresę w 1923 roku, a kanonizował w dwa lata później. W 1927 roku została, obok św. Franciszka Ksawerego (który przemierzył jako misjonarz kilkanaście krajów, ochrzcił i katechizował setki tysięcy pogan), patronką misji. W 50 lat po śmierci została ogłoszona - obok św. Joanny d’Arc - główną patronką Francji, a w 100. rocznicę śmierci - doktorem Kościoła. Od 1994 roku jej doczesne szczątki peregrynują po całym świecie. Jej wielkim czcicielem był zmarły 21 kwietnia papież Franciszek.

Kościół katolicki wspomina św. Teresę od Dzieciątka Jezus w dniu 1 października. Sanktuarium św. Teresy w Lisieux rocznie odwiedza 800 tys. wiernych z całego świata.