Reklama

Sodalis znaczy przyjaciel

Sodalicja Mariańska przy Jasnej Górze obchodzi w tym roku 100-lecie istnienia. W historii tej wspólnoty skupiają się, jak w soczewce, dzieje ruchu sodalicyjnego w Polsce w XX wieku

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Chcąc poznać tę historię, warto mieć w pamięci słowa Jana Pawła II, który w 1982 r. wspominał: „Przez dwa lata byłem prefektem Sodalicji Mariańskiej w Gimnazjum w Wadowicach. Sodalicja kształtuje całą osobowość człowieka. Ja zawdzięczam Sodalicji swoją maryjność”.

Jubileusz jasnogórskiej Sodalicji wiąże się z datą 8 grudnia 1916 r. Wtedy to przed Cudownym Obrazem Matki Bożej odbyło się ślubowanie grupy sodalisów, którzy utworzyli Sodalicję męską szkół średnich pw. Królowej Korony Polskiej i św. Stanisława Kostki. Przywołanie w nazwie postaci tego ostatniego nie było przypadkowe. Święty należał do Sodalicji i jest jednym z 73 kanonizowanych i beatyfikowanych, u których przynależność do tej wspólnoty wyraźnie naznaczyła drogę życia.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Przez Sodalicję do świętości

– Sodalicje miały stanowić drogę formacji młodzieży w kolegiach jezuickich, ich korzenie sięgają 1563 r., kiedy to o. Jan Leunis powołał w Rzymskim Kolegium Jezuitów Sodalicję Uczniów – mówi o. Marcin Minczyński, moderator Sodalicji Mariańskiej przy Jasnej Górze. – Owoce tej drogi okazały się tak szybkie i zdumiewające, że postanowiono objąć nią również dorosłych, i to zarówno świeckich, jak i kapłanów.

Pierwsza Sodalicja w Polsce powstała już w 1571 r. w Braniewie. Można wymienić wiele znanych z naszej historii postaci, które swoją formację zawdzięczają sodalicjom. Są to m.in. królowie: Władysław IV, Zygmunt III Waza, Jan Kazimierz, Jan III Sobieski; dowódcy: Stefan Czarniecki, Stanisław Żółkiewski, Kazimierz Pułaski; a z bliższych nam czasowo postaci: gen. Józef Haller, kard. Stefan Wyszyński, ks. Jan Twardowski. Wśród Polaków wyniesionych na ołtarze sodalisami byli m.in.: św. Stanisław Kostka, św. Melchior Grodziecki, św. Andrzej Bobola, św. Józef Bilczewski, św. Józef Sebastian Pelczar, św. Urszula Ledóchowska. Ich biografie potwierdzają prawdziwość słów najbardziej znanego sodalisa – św. Jana Pawła II, że sodalicja kształtuje całą osobowość człowieka.

Reklama

Na fali nadziei

Jasnogórska Sodalicja powstała na fali rosnących w 1916 r. nadziei na odzyskanie wolności. Patronat nad Sodalicją Młodzieży Częstochowskiej objął przeor Jasnej Góry – o. Piotr Markiewicz. Kilka miesięcy po ślubowaniu grupy męskiej, w kwietniu 1917 r., powołano do życia Sodalicję żeńską pw. Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia i św. Jadwigi. W tym samym roku powstało drugie koło pań, które prosiły swojego moderatora – o. Mariana Paszkiewicza, aby prowadził je w duchu zakonnym, „gdyż pragną wieść życie doskonałe (...) i chcą służyć Bogu i Maryi szczerze”. W kronikach z kolejnych lat czytamy o działalności Sodalicji nauczycielek ludowych i ochroniarek, pań rękodzielniczek, nauczycielek, mężczyzn rękodzielników, mężczyzn pracujących w przemyśle i handlu i innych.

W dokumencie z sierpnia 1939 r. jest mowa o ośmiu działających przy Jasnej Górze Sodalicjach i podjętej wtedy reorganizacji, polegającej na połączeniu ich w cztery grupy. Ze źródeł z okresu międzywojennego dowiadujemy się, że oprócz tego, iż miały cele duchowe, jasnogórskie Sodalicje prowadziły szeroką działalność charytatywną i społeczną. Sodalicja panów organizowała m.in. kursy mariańskie, akademie i odczyty, pomagała w organizowaniu pielgrzymek chorych, a Sodalicja pań mężatek w swoją działalność miała wpisaną m.in. opiekę nad upadłymi dziewczętami.

Znowu w podziemiu

– W latach międzywojennych Sodalicja była w całej Polsce bardzo prężnie działającym ruchem ewangelizacji, jednak wybuch wojny i okupacja wymusiły w wielu przypadkach zawieszenie działalności, w innych – działanie w konspiracji – mówi o. Minczyński.

W „Dzienniku o. Polikarpa Sawickiego 1939-45” – autor w czasie okupacji kierował Jasnogórską Sodalicją – czytamy o obecności szpicla na zebraniu, wywożeniu młodzieży do pracy w Rzeszy, wezwaniu przeora na gestapo i zamiarze zawieszenia działalności. „Pomimo zapowiedzi zawieszenia działalności Sodalicji o. Polikarp w formie konspiracyjnej w gronie osób najbardziej zaufanych kontynuuje działalność sodalicyjną” – pisze w dostępnym w Internecie artykule „Sodalicje Jasnogórskie” o. Mieczysław Łacek OSPPE.

Reklama

Po wojnie Sodalicje odrodziły się, a ich liczebność w całej Polsce szybko wzrastała. Odrodziły się również jasnogórskie Sodalicje, niestety, na krótko. Władze państwowe w 1949 r. wydały dekret nakazujący rejestrację stowarzyszeń religijnych i podanie wykazów ich członków. W celu ochrony tysięcy osób przed inwigilacją i prześladowaniami Episkopat Polski podjął decyzję o zawieszeniu działalności tych stowarzyszeń, także Sodalicji Mariańskich.

Maria Żmigrodzka tak wspomina w „Niedzieli” tamte czasy: „Pomimo zaprzestania pracy Sodalicji Akademickiej, w 1950 r. zaaresztowano i osadzono na Mokotowie jej głównych moderatorów: o. Tomasza Rostworowskiego SJ, o. Stanisława Nawrockiego SJ oraz ich trzech najbliższych współpracowników-studentów: Wiesława Gorączkę, Andrzeja Sołdrowskiego i Adama Stanowskiego – pod zarzutem dywersji, demoralizacji młodzieży i dążenia do obalenia siłą ustroju państwa”.

Na Jasnej Górze o. Hieronim Pośpiech, powojenny moderator jasnogórskich Sodalicji, jeszcze przez pewien czas organizował potajemne spotkania, na których rozważano Akt Poświęcenia Narodu Sercu Maryi, czytano książki, analizowano „Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny” św. Ludwika Marii Grignion de Montfort, wypożyczano „Rycerza Niepokalanej” i „Niedzielę”. Z powodu ciągłych inwigilacji praca ta została jednak przerwana.

Powrót pod błękitne sztandary

Ideały sodalicyjne zaszczepione w sercach okazały się trwałe. Kiedy na początku lat 80. ubiegłego wieku pojawiła się szansa na reaktywację, odnalazło się wielu dawnych sodalisów i sodalisek. W 1982 r. odbyła się pierwsza po latach pielgrzymka sodalicyjna na Jasną Górę. W sierpniu 1984 r. pielgrzymka Sodalicji Mariańskiej – jeszcze nieoficjalna – wyruszyła do Rzymu na spotkanie z Janem Pawłem II. – Gdy staraliśmy się o paszporty, informowaliśmy, że jesteśmy pielgrzymką koła różańcowego, ale i tak wiele osób miało kłopoty z otrzymaniem dokumentu. W Castel Gandolfo pozdrawialiśmy Ojca Świętego błękitnym transparentem z napisem: Sodalicja Mariańska – mówi Teresa Moś, prezes jasnogórskiej Sodalicji. – To była nasza spóźniona pielgrzymka dziękczynna za 400 lat istnienia Sodalicji w świecie.

Reklama

– Charyzmat Sodalicji jest od wieków ten sam: przez Maryję do Jezusa – podkreśla o. Marcin. – To zawierzenie Matce Bożej prowadzi nas do zawierzenia Bogu i na drogę integralnego rozwoju naszego człowieczeństwa w wymiarze duchowym, intelektualnym, a nawet fizycznym. Oddając się Matce Bożej, pozwalamy Jej prowadzić się do świętości. Ta decyzja nie nakłada na nas dodatkowych obowiązków, żyjemy tak, jak powinien żyć człowiek wiary: troszcząc się o swoje życie duchowe i sakramentalne, modlitwę i formację sumienia, angażując się w poznawanie nauki Kościoła i jego dzieła. Wybór tej drogi oznacza pójście śladami św. Jana Pawła II, św. Teresy od Dzieciątka Jezus, bł. ks. Michała Sopoćki, bł. Matki Teresy z Kalkuty i sługi Bożego prymasa Stefana Kardynała Wyszyńskiego.

Maryja przewodniczką

Jasnogórska Sodalicja jest wyjątkowo blisko Maryi. Tak jak cała wspólnota w Polsce przechodziła na przemian lata entuzjastycznego rozkwitu i działania w ukryciu. Tematem duszpasterskim roku jubileuszowego są słowa: „Nowe Życie w Chrystusie!”. „Jesteśmy spadkobiercami swego rodzaju dziedzictwa, tego, co wypracowały minione pokolenia sodalisów działających tu przed nami – napisał w specjalnym liście z okazji 100-lecia o. Marcin Minczyński. – Czy wolno nam to bogactwo zaprzepaścić? Czy możemy być obojętni na to, co stanie się z nim w przyszłości? Oczywiście, że nie. Tym bardziej że – jak przypomina Ojciec Święty Franciszek – świat potrzebuje nowej ewangelizacji, potrzebuje świadków wiary, a więc i wspólnot, w których będą oni przeżywać swoją wiarę i w niej wzrastać. Niewątpliwie takim miejscem mogą być i dziś wspólnoty sodalicyjne, w których Maryja jest przewodniczką na drodze do Boga, do dojrzałej wiary, do świętości”.

Reklama

* * *

Sodalicja Mariańska przy Jasnej Górze

– wspólnota modlitwy i zawierzenia

– wspólnota tych, którzy oddawszy się Maryi, kroczą z Nią i przez Nią drogą wzrastania w wierze i miłości „Przez Maryję do Jezusa!”,

Zaprasza w każdą 2. niedzielę miesiąca na godz. 9 na Eucharystię i spotkanie do Domu Pątnika przy Jasnej Górze. więcej informacji: smjasnagora@gmail.com, www.sodalicja.jasnagora.pl.

* * *

35. Pielgrzymka Sodalicji Mariańskich na Jasną Górę

„Formacja Sodalicyjna jako owoc Chrztu Świętego”
Jasna Góra, 17 września AD 2016

Dziękczynienie za dar Chrztu Polski w roku jego 1050-lecia

Uroczystość jubileuszowa
20-lecia Federacji Sodalicji Mariańskich w Polsce
100-lecia Sodalicji Mariańskiej przy Jasnej Górze

Program pielgrzymki podamy w późniejszym terminie

2016-07-13 09:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Florian - patron strażaków

Św. Florianie, miej ten dom w obronie, niechaj płomieniem od ognia nie chłonie! - modlili się niegdyś mieszkańcy Krakowa, których św. Florian jest patronem. W 1700. rocznicę Jego męczeńskiej śmierci, właśnie z Krakowa katedra diecezji warszawsko-praskiej otrzyma relikwie swojego Patrona. Kim był ten Święty, którego za patrona obrali także strażacy, a od którego imienia zapożyczyło swą nazwę ponad 40 miejscowości w Polsce?

Zachowane do dziś źródła zgodnie podają, że był on chrześcijaninem żyjącym podczas prześladowań w czasach cesarza Dioklecjana. Ten wysoki urzędnik rzymski, a według większości źródeł oficer wojsk cesarskich, był dowódcą w naddunajskiej prowincji Norikum. Kiedy rozpoczęło się prześladowanie chrześcijan, udał się do swoich braci w wierze, aby ich pokrzepić i wspomóc. Kiedy dowiedział się o tym Akwilinus, wierny urzędnik Dioklecjana, nakazał aresztowanie Floriana. Nakazano mu wtedy, aby zapalił kadzidło przed bóstwem pogańskim. Kiedy odmówił, groźbami i obietnicami próbowano zmienić jego decyzję. Florian nie zaparł się wiary. Wówczas ubiczowano go, szarpano jego ciało żelaznymi hakami, a następnie umieszczono mu kamień u szyi i zatopiono w rzece Enns. Za jego przykładem śmierć miało ponieść 40 innych chrześcijan.
Ciało męczennika Floriana odnalazła pobożna Waleria i ze czcią pochowała. Według tradycji miał się on jej ukazać we śnie i wskazać gdzie, strzeżone przez orła, spoczywały jego zwłoki. Z czasem w miejscu pochówku powstała kaplica, potem kościół i klasztor najpierw benedyktynów, a potem kanoników laterańskich. Sama zaś miejscowość - położona na terenie dzisiejszej górnej Austrii - otrzymała nazwę St. Florian i stała się jednym z ważniejszych ośrodków życia religijnego. Z czasem relikwie zabrano do Rzymu, by za jego pośrednictwem wyjednać Wiecznemu Miastu pokój w czasach ciągłych napadów Greków.
Do Polski relikwie św. Floriana sprowadził w 1184 książę Kazimierz Sprawiedliwy, syn Bolesława Krzywoustego. Najwybitniejszy polski historyk ks. Jan Długosz, zanotował: „Papież Lucjusz III chcąc się przychylić do ciągłych próśb monarchy polskiego Kazimierza, postanawia dać rzeczonemu księciu i katedrze krakowskiej ciało niezwykłego męczennika św. Floriana. Na większą cześć zarówno świętego, jak i Polaków, posłał kości świętego ciała księciu polskiemu Kazimierzowi i katedrze krakowskiej przez biskupa Modeny Idziego. Ten, przybywszy ze świętymi szczątkami do Krakowa dwudziestego siódmego października, został przyjęty z wielkimi honorami, wśród oznak powszechnej radości i wesela przez księcia Kazimierza, biskupa krakowskiego Gedko, wszystkie bez wyjątku stany i klasztory, które wyszły naprzeciw niego siedem mil. Wszyscy cieszyli się, że Polakom, za zmiłowaniem Bożym, przybył nowy orędownik i opiekun i że katedra krakowska nabrała nowego blasku przez złożenie w niej ciała sławnego męczennika. Tam też złożono wniesione w tłumnej procesji ludu rzeczone ciało, a przez ten zaszczytny depozyt rozeszła się daleko i szeroko jego chwała. Na cześć św. Męczennika biskup krakowski Gedko zbudował poza murami Krakowa, z wielkim nakładem kosztów, kościół kunsztownej roboty, który dzięki łaskawości Bożej przetrwał dotąd. Biskupa zaś Modeny Idziego, obdarowanego hojnie przez księcia Kazimierza i biskupa krakowskiego Gedko, odprawiono do Rzymu. Od tego czasu zaczęli Polacy, zarówno rycerze, jak i mieszczanie i wieśniacy, na cześć i pamiątkę św. Floriana nadawać na chrzcie to imię”.
W delegacji odbierającej relikwie znajdował się bł. Wincenty Kadłubek, późniejszy biskup krakowski, a następnie mnich cysterski.
Relikwie trafiły do katedry na Wawelu; cześć z nich zachowano dla wspomnianego kościoła „poza murami Krakowa”, czyli dla wzniesionej w 1185 r. świątyni na Kleparzu, obecnej bazyliki mniejszej, w której w l. 1949-1951 jako wikariusz służył posługą kapłańską obecny Ojciec Święty.
W 1436 r. św. Florian został ogłoszony przez kard. Zbigniewa Oleśnickiego współpatronem Królestwa Polskiego (obok świętych Wojciecha, Stanisława i Wacława) oraz patronem katedry i diecezji krakowskiej (wraz ze św. Stanisławem). W XVI w. wprowadzono w Krakowie 4 maja, w dniu wspomnienia św. Floriana, doroczną procesję z kolegiaty na Kleparzu do katedry wawelskiej. Natomiast w poniedziałki każdego tygodnia, na Wawelu wystawiano relikwie Świętego. Jego kult wzmógł się po 1528 r., kiedy to wielki pożar strawił Kleparz. Ocalał wtedy jedynie kościół św. Floriana. To właśnie odtąd zaczęto czcić św. Floriana jako patrona od pożogi ognia i opiekuna strażaków. Z biegiem lat zaczęli go czcić nie tylko strażacy, ale wszyscy mający kontakt z ogniem: hutnicy, metalowcy, kominiarze, piekarze. Za swojego patrona obrali go nie tylko mieszkańcy Krakowa, ale także Chorzowa (od 1993 r.).
Ojciec Święty z okazji 800-lecia bliskiej mu parafii na Kleparzu pisał: „Święty Florian stał się dla nas wymownym znakiem (...) szczególnej więzi Kościoła i narodu polskiego z Namiestnikiem Chrystusa i stolicą chrześcijaństwa. (...) Ten, który poniósł męczeństwo, gdy spieszył ze swoim świadectwem wiary, pomocą i pociechą prześladowanym chrześcijanom w Lauriacum, stał się zwycięzcą i obrońcą w wielorakich niebezpieczeństwach, jakie zagrażają materialnemu i duchowemu dobru człowieka. Trzeba także podkreślić, że święty Florian jest od wieków czczony w Polsce i poza nią jako patron strażaków, a więc tych, którzy wierni przykazaniu miłości i chrześcijańskiej tradycji, niosą pomoc bliźniemu w obliczu zagrożenia klęskami żywiołowymi”.

CZYTAJ DALEJ

Papież: bł. Rajmund Llull uczył, jak służyć Panu i być szczęśliwym

2024-05-03 16:49

[ TEMATY ]

papież Franciszek

PAP/EPA/ALESSANDRO DI MEO

Również i ten, kto zostaje papieżem, musi nadal dążyć do spotkania z Panem, do pełnego oddania się służbie Bożej - przyznał Franciszek na audiencji dla członków Fundacji Blanquerna z Uniwersytetu Rajmunda Llulla. Papież odniósł do postaci patrona tego barcelońskiego uniwersytetu. Bł. Rajmund Llull żył na przełomie XIII i XIV w. Był katolickim filozofem, matematykiem i pisarzem.

Tytułowym bohaterem jego napisanej w języku katalońskim powieści był Blanquerna, który zmagając się z różnymi problemami i pokusami dąży do chrześcijańskiej doskonałości. Zostaje też papieżem i reformuje Kościół.

CZYTAJ DALEJ

Papież spotkał się ze 100 księżmi z diecezji rzymskiej

2024-05-03 20:01

[ TEMATY ]

papież Franciszek

PAP/EPA/ALESSANDRO DI MEO

Papież Franciszek udał się do historycznej bazyliki Świętego Krzyża Jerozolimskiego na spotkanie z księżmi posługującymi w centrum Rzymu. Księża z 38 parafii diecezji rzymskiej spotkali się z papieżem w historycznej bazylice, w której znajdują się relikwie Krzyża Świętego.

Papież przybył punktualnie o 16.00. Pozdrowiła go po drodze niewielka grupa wiernych, zgromadzonych już od godziny 15.00.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję