Reklama

Boże Narodzenie

Tajemnica Betlejem i świadectwo uzdrowienia w Gidlach

Tradycja, aby w okresie Bożego Narodzenia nawiedzać szopki w różnych kościołach, jest ciągle żywa i dotyczy nie tylko dzieci. W Polsce są także miejsca, gdzie bożonarodzeniowe szopki można nawiedzać przez prawie cały rok – prawie, bowiem w okresie Adwentu są zwykle zamykane. Jedną z nich jest ruchoma szopka w bazylice Ojców Dominikanów w Gidlach, w archidiecezji częstochowskiej

Niedziela Ogólnopolska 52/2016, str. 34

[ TEMATY ]

Gidle

Druk-Allegro

Ruchoma szopka w bazylice Ojców Dominikanów w Gidlach

Ruchoma szopka w bazylice Ojców Dominikanów w Gidlach

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W rodowód szopki w Gidlach wpisane jest świadectwo uzdrowienia, a w jej treść – tajemnica Betlejem, oprócz niej charyzmat i dzieje gidelskiego sanktuarium, którego sercem jest wyorana 500 lat temu cudowna Figurka Matki Bożej Uzdrowienie Chorych.

O przesłaniu, które niosą szopki całoroczne, mówi bp Michał Janocha z Warszawy, który w pierwszą niedzielę grudnia br. nawiedził gidelskie sanktuarium, by przewodniczyć Mszy św. w intencji chorych: – Szopki kojarzą się nam z Bożym Narodzeniem i z okresem bożonarodzeniowym, bo na tę szczególną okazję są one w kościołach i kaplicach budowane i urządzane, a później zamykane. Są też szopki całoroczne, takie jak ta u Ojców Dominikanów w Gidlach, które przypominają nam, że tajemnica Bożego Narodzenia, świętowana przez nas raz w roku, jest tajemnicą, która trwa nieustannie. Trwa, bo Bóg jest z nami, jest Emmanuelem, którego anioł zapowiedział Maryi. W kolędzie śpiewamy: „I my czekamy na Ciebie, Pana, a skoro przyjdziesz na głos kapłana, padniemy na twarz przed Tobą, wierząc, żeś jest pod osłoną chleba i wina”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Co znaczą te słowa? – Znaczą, że wyznajemy, iż to, co wydarzyło się w Betlejem – Boże Narodzenie – dokonuje się w każdej Eucharystii – kontynuuje bp. Janocha. – Taki jest sens szopek całorocznych, taki jest sens wizerunków Maryi z Dzieciątkiem. Pan Jezus stał się dzieckiem, ta tajemnica jest bardzo bliska dzieciom, ale Jezus zachęca, abyśmy i my, dorośli, stali się jak dzieci. Ten rys dziecięctwa w chrześcijaństwie jest bardzo ważny.

historia gidelskiej szopki zaczyna się w połowie XX wieku, kiedy to br. Bernard Gerber OP w lewej nawie kościoła, w niewielkim pomieszczeniu pod wieżą, wykonał ruchomą szopkę. Obecna powstała ponad pół wieku później, a w jej genezę wpisane jest świadectwo Jerzego Ciemniewskiego z Warszawy, uzdrowionego z choroby nowotworowej.

Do sanktuarium Matki Bożej w Gidlach Jerzy Ciemniewski przyjechał po raz pierwszy po dramatycznej diagnozie, ale jeszcze przed operacją, by modlić się tutaj o zdrowie. Zarówno operacja, jak i rekonwalescencja przebiegły pomyślnie. Pierwszym wotum, które złożył jako podziękowanie, była metalowa róża, którą wykonał własnoręcznie. Przy okazji kolejnych pielgrzymek do Gidel zauważył, że stara szopka jest już bardzo zniszczona. Zaproponował ówczesnemu przeorowi klasztoru zaprojektowanie nowej. – Z poprzedniej szopki zachowano tylko figury Świętej Rodziny i Trzech Króli – opowiada o. Jerzy Bakalarz, dominikanin. – Wprowadzono natomiast wiele nowych elementów i cztery ruchome plany. Na pierwszym jest miejscowy rolnik Jan Czeczek, idący za pługiem, który ciągną woły. To pamiątka wydarzenia sprzed 500 lat, kiedy to Czeczek wyjechał na wiosenną orkę w polu, a woły zatrzymały się i nie chciały iść dalej. Wtedy rolnik wypatrzył w bruździe maleńki posążek Matki Bożej z Dzieciątkiem, ten, o którym dziś mówimy: Matka Boża Gidelska Uzdrowienie Chorych. Po prawej stronie – kościół św. Marii Magdaleny, który istniał w Gidlach już w tamtych czasach, a proboszcz ks. Piotr Wołpkaj, świadek niezwykłych wydarzeń, zdecydował, że na miejscu wyorania figurki należy zbudować kapliczkę. Jej miniatura także jest umieszczona w szopce, a oprócz niej są tam również: gidelski rynek, Urząd Gminy, bazylika Ojców Dominikanów, a także sami dominikanie w białych habitach i czarnych kapach. U góry po lewej stronie jest widoczny kościół pokartuski – dzisiaj parafialny. Na ścianie na wprost drzwi widzimy kościół św. Lamberta w Radomsku, obok klasztor i kościół Ojców Franciszkanów Konwentualnych, a z prawej – klasztor Sióstr Dominikanek Klauzurowych w pobliskiej Świętej Annie. W prawym górnym narożniku znajduje się kapliczka, usytuowana w miejscu koronacji Figurki Matki Bożej Gidelskiej, która odbyła się 19 sierpnia 1923 r. na tzw. Złotej Górce, nieopodal bazyliki.

Reklama

Już w dawnej Polsce sanktuarium w Gidlach było jednym z najbardziej znanych w kraju. Przybywali do niego pielgrzymi z całego ówczesnego terytorium naszej Ojczyzny, dlatego do szopki – na ruchomym planie – wprowadzono postacie w dawnych strojach z różnych regionów. Kolejna ciekawostka to mapa wieczornego nieba przedstawiona na sklepieniu szopki, ukazująca układ gwiazd z 3 maja 1516 r.

Reklama

Szopka jest bogata w treść, trzeba ją tylko umieć odczytać – podkreśla o. Jerzy OP. – Jej najważniejsze przesłanie to, oczywiście, przedstawienie prawdy, że Chrystus narodził się po to, aby każdemu człowiekowi dać możliwość zbawienia. Symbolem tego jest „woda życia”, która w tej szopce wypływa spod żłóbka Jezusa.

Gidelska szopka jest miejscem, przy którym bardzo chętnie zatrzymują się pielgrzymi, licznie przybywający do cudownej Figurki Matki Bożej Gidelskiej Uzdrowienie Chorych. Warto dodać, że w tym roku dotarło tutaj już ponad 1600 zorganizowanych grup. W Gidlach pielgrzymi poznają historię sanktuarium i modlą się, prosząc Pana Boga za wstawiennictwem Matki Bożej Gidelskiej o dar zdrowia i potrzebne łaski. Znaczna liczba pielgrzymów przybywa tutaj ponownie – niektórzy, aby dziękować za wyproszone w tym miejscu uzdrowienie!

Sanktuarium w Gidlach zaprasza każdego dnia przez cały rok. Więcej informacji: www.gidle.dominikanie.pl

2016-12-20 10:11

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

#NiezbędnikMaryjny: Maleńka Figurka - wielka moc uzdrawiania

[ TEMATY ]

sanktuarium

Gidle

#NiezbędnikMaryjny

BOŻENA SZTAJNER

Gidle - miejscowość położona na terenie archidiecezji częstochowskiej. Tutaj znajduje się sanktuarium Matki Bożej Gidelskiej i klasztor Ojców Dominikanów.

- Wszystko zaczęło się w 1516 r., kiedy to miejscowy rolnik Jan Czeczek wyorał z ziemi malutką, mieszczącą się w ludzkiej dłoni figurkę Matki Bożej. Kamienny posążek został potraktowany przez gospodarza jak zwykły przedmiot, mimo że jego znalezieniu towarzyszyły różne znaki. Zdarza się nieraz, że Stwórca prowadzi człowieka dość dziwną drogą. Potrafi nim wstrząsnąć i zupełnie zmienić bieg jego życia. Jak głosi zapis, gidelski rolnik wkrótce oślepł.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Meksyk: 18 pielgrzymów zginęło w wypadku autobusu

2024-04-29 11:17

[ TEMATY ]

Meksyk

Adobe Stock

Co najmniej 18 osób zginęło , a 12 zostało rannych w wypadku autobusu 28 kwietnia w Meksyku. Według lokalnych mediów większość ofiar, to pielgrzymi z Guanajuato, którzy udawali się na pielgrzymkę do sanktuarium w Chalma.

Po bazylice Matki Bożej z Guadalupe w Mieście Meksyk, Chalma jest najczęściej odwiedzanym miejscem pielgrzymkowym w kraju. Każdego roku pielgrzymuje tam ok. dwóch milionów ludzi, aby oddać cześć ukrzyżowanemu "Czarnemu Chrystusowi".

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję