Dookoła świata

Dwa spotkania z Kimem

Coraz bardziej pewne jest spotkanie prezydenta USA Donalda Trumpa z dyktatorem Korei Północnej Kim Dzong Unem. Ma do niego dojść w maju br. Miejsce i inne szczegóły dotyczące spotkania nie zostały jeszcze ustalone, ale w spekulacjach mediów wymienia się m.in. Pjongjang, Pekin, Ułan Bator, któreś z miast w Szwajcarii, Singapurze lub Wietnamie. Prezydent Trump poinformował, że strona amerykańska prowadzi rozmowy z Pjongjangiem, dotyczące uwolnienia trzech obywateli USA przetrzymywanych w Korei Północnej i że „jest duża szansa na ich uwolnienie”. Nie powiedział jednak, czy zwolnienie przetrzymywanych jest warunkiem spotkania z Kimem. Równocześnie Trump podkreślił, że „kampania maksymalnych nacisków” na Koreę Północną będzie kontynuowana do czasu rezygnacji przez ten kraj z broni nuklearnej, a samo spotkanie może zostać odwołane w ostatniej chwili, jeśli uzna je za bezcelowe.

Spotkanie Trumpa z Kim Dzong Unem poprzedza rozmowa dyktatora z prezydentem Korei Południowej Mun Dze Inem, zaplanowana na 27 kwietnia br. w Panmundżomie, na granicy obu Korei, ta z kolei ma się odbyć po rozmowie obu przywódców dzięki specjalnie uruchomionej gorącej linii telefonicznej. Oba kraje pozostają formalnie w stanie wojny, bo konflikt zakończył się w 1953 r. tylko rozejmem.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Planowane spotkania to wynik ofensywy dyplomatycznej Korei Północnej, która w ubiegłym roku – po największej jak dotąd próbie jądrowej i serii prób rakiet balistycznych – ogłosiła się mocarstwem atomowym zdolnym do ataku nuklearnego na USA. W reakcji na te próby Rada Bezpieczeństwa ONZ nałożyła na Koreę Północną najsurowsze w historii sankcje.

Wojciech Dudkiewicz

***

Jedyna w historii

Barbara Bush to jedyna kobieta w historii, która była świadkiem zaprzysiężenia swego męża i syna na prezydenta USA. Barbara Bush oraz jej mąż, 41. prezydent George Bush, dali początek jednej z najważniejszych amerykańskich dynastii politycznych. Są rodzicami m.in. byłego prezydenta George’a W. Busha i byłego gubernatora Florydy Jeba Busha, który bezskutecznie ubiegał się o nominację w wyborach prezydenckich w 2016 r. Lubiana za bezpretensjonalność, prostotę i cięty język angażowała się w działalność charytatywną. Utworzyła Barbara Bush Foundation for Family Literacy, która zajmuje się walką z wtórnym analfabetyzmem. Działała także w organizacjach zajmujących się walką z białaczką – jej córka Robin zmarła z powodu tej choroby. Barbara Bush zmarła w wieku 92 lat, została pochowana na niewielkim cmentarzu w Teksasie.

***

Dziennikarz spadł z balkonu?

Reklama

Dziennikarstwo to w Rosji niebezpieczny zawód. Z powodu obrażeń odniesionych po upadku z balkonu swojego mieszkania zmarł Maksim Borodin, reporter agencji Nowyj Dień z Jekaterynburga. Był on jednym z autorów tekstów o starciu rosyjskich najemników z tzw. grupy Wagnera z wojskami USA w lutym br. w prowincji Dajr az-Zaur na wschodzie Syrii. Doszło do próby przejęcia terenów kontrolowanych przez siły kurdyjskie. W wyniku nalotu wojsk amerykańskich miało zginąć kilkuset żołnierzy, w większości rosyjskich najemników. Nieoficjalnie liczba rosyjskich najemników w Syrii sięga od 2,5 do 3 tys. Mieli oni pomagać armii Baszara al-Asada, zanim Rosja formalnie przyłączyła się do odbijania terenów objętych konfliktem. Od czasu objęcia rządów przez Władimira Putina w 1999 r. w Rosji z różnych przyczyn zabito już 158 dziennikarzy.

***

Wojna bez końca

Wydaje się, że wojna w Syrii nie ma końca. Teraz gotowość, chęć i zdolność do rozmieszczenia żołnierzy dla poparcia wszelkich wysiłków USA zmierzających do stabilizacji Syrii zgłosiła Arabia Saudyjska. – Prowadzimy rozmowy ze Stanami Zjednoczonymi i prowadziliśmy je od początku kryzysu w Syrii na temat wysłania naszych sił – powiedział szef saudyjskiej dyplomacji Adel al-Dżubeir. Według „The Wall Street Journal”, administracja prezydenta USA Donalda Trumpa dąży do zgromadzenia sił arabskich, w tym oddziałów z Arabii Saudyjskiej i Zjednoczonych Emiratów Arabskich, by pomóc przywrócić stabilność w Syrii.

***

Tylko dla dorosłych

Prowincja Henan w Chinach wprowadziła zakaz wstępu do kościołów wszystkim osobom poniżej 18. roku życia. Nieletni muszą mieć zapewnioną opiekę na czas Mszy św. Duchownym zabroniono prowadzenia jakichkolwiek zajęć z udziałem dzieci i młodzieży. Decyzję tę tłumaczy się „oddzielaniem religii i edukacji”. W przypadku złamania zakazu księża mogą zostać pozbawieni prawa sprawowania posługi religijnej, a kościoły mogą zostać zamknięte. Pojawiła się też informacja, że to może być dopiero początek obostrzeń: rozwiązanie wprowadzone w prowincji Henan może niedługo obowiązywać w całym kraju.

***

Wyjątkowa Turcja

Polscy turyści, którzy wybiorą Turcję jako kierunek swoich (tanich) wakacji, muszą wiedzieć, że tamtejszy parlament po raz 7. przedłużył o 3 miesiące obowiązujący w tym kraju stan wyjątkowy. Został on wprowadzony po nieudanej próbie puczu w lipcu 2016 r. W warunkach stanu wyjątkowego 24 czerwca br. mają się odbyć przedterminowe wybory parlamentarne i prezydenckie, które właśnie rozpisał prezydent Turcji Recep Tayyip Erdogan. Sondaże wskazują, że jego Partia Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP) ma wielkie szanse na wygraną, a sam Erdogan – na nową kadencję. Rządzi Turcją już od 15 lat – najpierw jako premier, a od 2014 r. jako głowa państwa.

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).