Na uroczystej Eucharystii w kościele seminaryjnym zebrały się rodziny, przyjaciele, bliscy i znajomi nowo wyświeconych diakonów, a także księża z parafii pochodzenia oraz parafii, w których pełnili praktyki duszpasterskie. Podczas śpiewu Litanii do Wszystkich Świętych kandydaci do święceń leżeli na posadzce kościoła. Gest ten jest znakiem ukorzenia się przed Bogiem. Następnie na głowę każdego z nich kardynał wkładał ręce, modląc się w ciszy w ich intencji. Później nowi diakoni otrzymali księgę Ewangelii, której głoszenie stało się ich udziałem. Założyli właściwe diakonom szaty liturgiczne – stułę nałożoną ukośnie z lewego ramienia oraz dalmatykę. Metropolita Warszawski przekazał im ojcowski pocałunek pokoju, a później także diakoni z VI roku serdecznie uściskali swoich seminaryjnych kolegów.
– Papież Franciszek wielokrotnie przypomina nam, że powinniśmy pachnieć owcami, czyli być blisko tych, do których jesteśmy posłani, służyć ludziom. A papież Jan Paweł II nawiązywał często do zapachu posadzki, czyli tego swoistego znaku chłodu, na którym leży człowiek i ośmiela się przyjąć powołanie. Jak długo ten chłód posadzki będziecie odczuwać i będziecie wracać do niego, tak długo będziecie świadkami służebnego kapłaństwa. Ludzie w parafiach to wyczuwają – mówił do nowych diakonów Metropolita Warszawski, podkreślając jednocześnie, że dzień świeceń to wielka radość dla Kościoła warszawskiego.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Dzień święceń to moment szczególnej radości także dla rodzin nowych diakonów. – To wielka radość i moment pełen wzruszenia, ale i pokoju. Otaczamy syna nieustanną modlitwą, aby Bóg prowadził go po drodze powołania i cieszymy się razem z nim – mówiła „Niedzieli” Wanda Wołkowycka, mama nowo wyświeconego diakona Radosława. Na uroczystości nie zabrakło również jego brata bliźniaka, który także nie krył radości. – Decyzja Radka o pójściu do seminarium nie była dla mnie zaskoczeniem. Spodziewaliśmy się tego. Trudno mi było jedynie przyzwyczaić się do pustego pokoju, który do tamtej pory dzieliłem z bratem – z uśmiechem mówi Tomasz Wołkowycki.
Diakoni zobowiązują się do życia w celibacie i odmawiania brewiarza, opiekują się chorymi i ubogimi, mogą głosić homilie, udzielać sakramentu chrztu, asystować przy zawieraniu małżeństw, przewodniczyć liturgii pogrzebu, posługiwać podczas Eucharystii, a także rozdawać Ciało i Krew Pańską.
