Reklama

Podaj rękę księdzu Janowi

Niedziela Ogólnopolska 21/2019, str. 36-37

[ TEMATY ]

nadużycia seksualne

©Ольга Симонова - stock.adobe.com

Stary Gdańsk od strony Motławy na przełomie XIX i XX wieku

Stary Gdańsk od strony Motławy na przełomie XIX i XX wieku

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Czy znasz swojego proboszcza, znasz księży ze swojej parafii?

Pytanie zaskakujące, a jednak obecnie mające wielkie znaczenie. Trwa atak na duchownych, tworzy się ich wynaturzony publiczny wizerunek i – na zasadzie histerycznej, podpartej emocjami propagandy – upowszechnia się krzywdzące ten stan stereotypy. Przypadek? Rezultat zaangażowania twórców i reporterów w walkę ze skrywaną patologią?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Stereotyp księdza przejawiającego najniższe instynkty upowszechniany jest dziś z mocą o wiele większą niż w czasach PRL. Atak przez „sztukę” i „dziennikarstwo” ma wielkie wsparcie i jest szeroko kolportowany. Najpierw film „Kler”, przedstawiający bardzo ponurą wizję życia duchownych, a teraz film Tomasza Sekielskiego. Film przeciętny, i to jeśli chodzi zarówno o jego warstwę realizacyjną, jak też o dziennikarski warsztat i „odkrycia”. Jednak temat tak sprzyjający uderzeniu w znienawidzony przez lewicę Kościół, że podniesiony i nagłaśniany wszędzie.

Sekielski niczego nie odkrył, nie pokusił się nawet o własne dziennikarskie śledztwo. Jego film opiera się na znanych od dawna przypadkach, można je odnaleźć już w aktach IV Departamentu MSW. Ludzie złamani przez SB byli księżmi już tylko zewnętrznie, wewnątrz nich trwał proces degeneracji – tak jak w przypadku byłego kapelana prezydenta Wałęsy. O swoich zamiarach Sekielski już wcześniej opowiadał w antykościelnym piśmie „Fakty i Mity”, zbierał pieniądze na film, który miał być wymierzony w stan duchowny, i taki film powstał. Nie znaczy to, oczywiście, że wśród tysięcy księży nie było – i nie ma! – ludzi zboczonych. Byli i pewnie są, ale opowiadanie tylko o nich, czasem po wielu latach od popełnienia niegodziwych czynów, siłą rzeczy staje się oskarżeniem całego stanu duchownego. Wolność wypowiedzi, wolność działań dziennikarskich to piękna zasada i powinniśmy jej strzec, jednak w momencie gdy dziennikarz zmienia się w propagandzistę, trudno już mówić jedynie o wolności słowa. Czy w filmie Sekielskiego występuje choć jeden normalny ksiądz? Czy występuje w nim choćby ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, od lat znany z odważnej walki z patologiami wśród księży? Nie, bo gdyby choć jeden normalny ksiądz mógł się w tym filmie wypowiedzieć, jego wymowa nie byłaby już tak ostra i nośna, jak zamierzano.

Reklama

Sekielski pokazuje księży tylko w sytuacjach, gdy np. po całym dniu nękania kapelan więziennictwa „wychodzi z siebie”. Oczywiście, robi rzecz naganną – używa przekleństw, ale w filmie nie wspomniano o całodziennym pobycie „ekipy” na jego terenie. To zresztą nieliczne sekwencje, gdy Sekielski kontaktuje się z normalnymi duchownymi. Większość dwugodzinnej narracji filmu zajmują – przerażające i zapewne oparte na faktach – opisy przestępstw pedofilów w sutannach i cierpienia ich ofiar. Pedofilię, także wśród księży, należy bezwzględnie karać i tępić, ale czy celem filmu Sekielskiego było rzeczywiście ulżenie ofiarom i zapoznanie widza z obiektywnym śledztwem dziennikarskim? Mam co do tego poważne wątpliwości.

W latach 70. ubiegłego wieku byłem chłopcem i jak większość moich rówieśników uczęszczałem na lekcje religii organizowane w pomieszczeniach parafii. Zapamiętałem salwatorianina – ks. Jana Trybobę, który był bardzo poważny i wymagający. Kilka razy mnie ukarał, raz nawet narysował mi na czole telewizor – było to w momencie, gdy bezkrytycznie powtórzyłem opinię z Dziennika Telewizyjnego dotyczącą religii. Początkowo go nie lubiłem i obawiałem się jego surowości. Z czasem jednak poznałem go bliżej. Nosił zawsze starą, połataną sutannę i dziurawe buty. Rodzice na Bulwarach Słowackiego w Zakopanem złożyli się kiedyś, aby kupić mu nowe buty. Pamiętam, jak się czerwienił i chciał się zapaść pod ziemię, gdy próbowali mu je wręczyć. Grał z nami w piłkę i nieraz widzieliśmy, jak rozdziera się jego niemiłosiernie pocerowana sutanna – innej nie miał. Pewnego dnia uśmiechnięty przyszedł do mnie do domu i zapytał, czy poszedłbym z nim na narty na stok pobliskiej Antałówki. Poszliśmy. W drodze zobaczyłem, że ma stare drewniane narty, byle jakie skórzane buty i sprężynowe wiązania. Ja miałem już plastiki „Kasprowy”, dobre „polsporty” i automatyczne wiązania „Markery”.

Reklama

– Patrz, dostałem pierwsze narty w życiu i nie gniewaj się, ale nie bardzo potrafię jeździć, może byś mnie trochę nauczył – szepnął zawstydzony, gdy wdrapaliśmy się na stok. Jeździliśmy kilka godzin, on co jakiś czas widowiskowo się przewracał. Spędziłem w życiu wiele godzin na nartach, ale właśnie tę jazdę zapamiętałem najbardziej. Był nieśmiały, nie umiał prosić i tylko w czasie lekcji religii zmieniał się w poważnego, budzącego respekt nauczyciela – prawdziwego nauczyciela. Przylgnęliśmy do ks. Jana całą gromadką łobuzów – mistrzów strzelania z procy, podkradania cudzych jabłek, „bójek na solo”. Jestem pewien, że każdy z nas do dziś pamięta nasze spacery z ks. Janem, sportowe zawody, które nam organizował, nasze poważne rozmowy przy ognisku. Dorastaliśmy. Pewnego dnia ks. Jana nie było już w kościółku Salwatorianów na Bulwarach Słowackiego w Zakopanem. Zaniepokojeni pobiegliśmy do superiora i tam się dowiedzieliśmy, że na własną prośbę wyjechał do Brazylii, aby prowadzić dalej swoje działania w fawelach. Napisał do nas jeszcze kilka głębokich listów. Przepraszał w nich, że się nie pożegnał, ale – jak pisał – takie pożegnanie byłoby trudniejsze dla niego niż dla nas.

Takich miałem księży w dzieciństwie, kiedy nawet nie wiedziałem, że istnieją jakiekolwiek zboczenia. Dzięki ks. Janowi wiedziałem jednak, że był ktoś taki jak Platon czy Arystoteles, że warto przeczytać Bułhakowa, że mój Kościół ma wielką historię i piękny dorobek w walce o prawdę i człowieka. To wszystko wypływało z naszych zwykłych, naturalnych rozmów. Ks. Jan był roztargniony i niezdarny, ale gdy zaczynał mówić, wszyscy wokół cichli i wsłuchiwali się w jego opowieści – wypowiadane ciepłym, spokojnym głosem. Zawsze był zamyślony, schowany gdzieś w głąb siebie, ale zawsze miał dla nas czas. Wiem, że parafianie podrzucali mu czasem pod drzwi ascetycznego pokoju różne wartościowe rzeczy... on potem bawił się w św. Mikołaja i na święta, anonimowo, podrzucał paczki najbiedniejszym dzieciakom. Musieliśmy przeprowadzić wymyślne śledztwo, aby wykryć, że autorem tych mikołajowych niespodzianek jest właśnie ks. Jan Tryboba.

Reklama

Nie wiem dlaczego, ale kiedy oglądałem film Sekielskiego poczułem, jakby obok mnie właśnie siedział mój ks. Jan z dzieciństwa. Było mi go strasznie żal... Widziałem jego minę i zaszklone oczy. Kiedyś miał takie same oczy, gdy opowiadał nam o śmierci swojego ojca, którego zabili Niemcy podczas II wojny światowej. Było mi go bardzo żal, gdy wraz ze mną oglądał ten film...

Spotkałem w życiu wielu księży, były wśród nich nerwusy, byli pyszałkowie, karierowicze, ale większość to byli porządni, uduchowieni ludzie.

Pamiętam jak w kościele na krakowskich Dębnikach trwała głodówka w obronie nauki historii w szkołach... Codziennie odwiedzał nas ks. Adam. Po dziesięciu dniach zauważyłem, że jest bardzo blady.

– Adaś, czy ty jesteś zdrowy? – zapytałem.

– Tak – a potem przyciśnięty wyznał, że po cichu też głoduje, tylko nakazał, abym nikomu o tym nie mówił. Mogę opowiedzieć wiele takich zdarzeń.

Jeśli nie znacie jeszcze swoich proboszczów i księży – idźcie do nich, porozmawiajcie. Prawdopodobnie właśnie teraz – jak nigdy wcześniej – potrzebują waszej uwagi i wsparcia. Nie zostawiajcie ich samych ze wstydem, który rzucili na całe środowisko ukrywający się w nim zboczeńcy.

Reklama

Jeśli teraz pozwolimy na to, aby księża byli zaszczuwani i publicznie obrażani, to rychło odbije się to na całej naszej Polsce. Oni są nam potrzebni. Tak rzadko zastanawiamy się nad ich życiem, nad ich samotnością. Wierzcie mi: ciepło i wsparcie, które właśnie teraz im okażemy, wróci.

Potrzebujemy bezkompromisowych, odważnych kapłanów, a oni potrzebują nas. To takie proste.

2019-05-21 13:10

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Episkopat Anglii deklaruje pomoc ofiarom nadużyć

[ TEMATY ]

episkopat

pomoc

nadużycia seksualne

Anglia

W Wielkiej Brytanii opublikowano kolejny raport dotyczący seksualnego wykorzystywania nieletnich. Po skandalu jaki wybuchł w 2011 roku, kiedy śmierć prezentera BBC Jimmy'ego Savile'a ujawniła potworną skalę tego procederu w mediach publicznych, powołano Niezależne Śledztwo Wykorzystywania Seksualnego Dzieci (IICSA). Badana jest instytucja po instytucji. Obecny raport dotyczy Kościoła katolickiego w Anglii i Walii.

Raport ujawnia, że w latach 1970-2015 Kościół katolicki Anglii i Walii otrzymał ponad 900 skarg, dotyczących ponad 3 tysięcy przypadków wykorzystywania seksualnego dzieci. W ramach śledztwa przestudiowano przypadki dotyczące angielskiej kongregacji benedyktynów i archidiecezji Birmingham.

CZYTAJ DALEJ

„Napełnił naczynie wodą i zaczął umywać uczniom nogi” (J 13, 5)

Niedziela warszawska 15/2004

[ TEMATY ]

Wielki Tydzień

pl.wikipedia.org

Mistrz Księgi Domowej, "Chrystus myjący nogi apostołom", 1475

Mistrz Księgi Domowej,

1. Wszelkie „umywanie”, „obmywanie się” lub kogoś albo czegoś kojarzy się ściśle z faktem istnienia jakiegoś brudu. Umywanie to akcja mająca na celu właśnie uwolnienie się od tego brudu. I jak o brudzie można mówić w znaczeniu dosłownym i przenośnym, taki też sens posiada czynność obmywania; jest to oczyszczanie się z fizycznego brudu albo akcja symboliczna powodująca uwolnienie się od moralnego zbrukania. To ten ostatni rodzaj obmycia ma na myśli Psalmista, kiedy woła: „Obmyj mnie całego z nieprawości moich i oczyść ze wszystkich moich grzechów …obmyj mnie a stanę się bielszy od śniegu” (Ps 51, 4-9). Wszelkie „bycie brudnym” sprowadza na nas złe, nieprzyjemne samopoczucie, uwolnienie się zaś od owego brudu przez obmycie przynosi wyraźną ulgę.
Biblia mówi wiele razy o obydwu rodzajach zarówno brudu jak i obmycia, czyli oczyszczenia. W rozważaniach niniejszych zajmiemy się obmyciami z brudu w znaczeniu moralnym.

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas w Sosnowcu przeprosił wiernych za każde zgorszenie, które kiedykolwiek spowodowali księża

2024-03-28 23:35

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

flickr.com/episkopatnews

Abp Adrian Galbas

Abp Adrian Galbas

- Kościelne postępowanie w bulwersującej sprawie sprzed miesięcy dobiega końca - powiedział abp Adrian Galbas SAC, administrator apostolski diecezji sosnowieckiej sede vacante. W czasie Mszy Wieczerzy Pańskiej, którą odprawił w sosnowieckiej bazylice katedralnej, przeprosił wiernych za każde zgorszenie, które kiedykolwiek spowodowali księża.

- Po podjęciu ostatecznych decyzji, zostanie o nich poinformowana opinia publiczna. Także w sprawie, która w ostatnich dniach spowodowała, że diecezja sosnowiecka znalazła się na czołówkach gazet, jestem zdeterminowany, by wszystko wyjaśnić i adekwatnie zareagować. Proszę przyjąć moje zapewnienie, że nic w tej, jak i w żadnej innej gorszącej sprawie, nie jest i nie będzie zbagatelizowane - powiedział.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję