Reklama

Niedziela Podlaska

Święcenia diakonatu i prezbiteratu

Blisko dwa tysiące lat temu św. Piotr usłyszał z ust Jezusa wezwanie: „Paś owce moje”. 1 czerwca 2019 r. diecezja drohiczyńska zyskała kolejne pokolenie duszpasterzy

Niedziela podlaska 23/2019, str. 6

[ TEMATY ]

neoprezbiterzy

Al. Piotr Zdzieborski

Tegoroczni neoprezbiterzy z bp. Tadeuszem Pikusem i przełożonymi

Tegoroczni neoprezbiterzy z bp. Tadeuszem Pikusem i przełożonymi

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Święcenia prezbiteratu otrzymało pięciu diakonów: Mateusz Gołoś z parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Węgrowie, Patryk Nagórny z parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Ostrożanach, Bartosz Ojdana z parafii św. Jana Chrzciciela w Sadownem, Mateusz Roguski z parafii św. Wawrzyńca w Korytnicy oraz Michał Siduniak z parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Siemiatyczach Stacji. Ten szczególny dzień w ich życiu przeżywali razem ze swoimi bliskimi i przyjaciółmi, którzy wypełnili drohiczyńską katedrę. Nie brakowało również kapłanów, którzy licznie przybyli, aby włożyć swe ręce na głowy neoprezbiterów. Swoją reprezentację miały różne zgromadzenia zakonne, nie mogło zabraknąć również alumnów, którzy przez lata towarzyszyli nowo wyświęconym w codziennych dolach i niedolach.

Uznano ich za godnych

Jednym z elementów obrzędu święceń jest dialog między biskupem a rektorem, w którym ks. rektor Tadeusz Syczewski zapewniał, że „Po zbadaniu opinii wiernych i po zasięgnięciu rady osób odpowiedzialnych za przygotowanie kandydatów, zaświadczam, że uznano ich za godnych, święceń”. Żeby dotrzeć do tego pięknego dnia neoprezbiterzy musieli bowiem przebyć sześć lat formacji w Wyższym Seminarium Duchownym w Drohiczynie, będąc nieustannie pod czujnym okiem przełożonych. Zewnętrzną oznaką ukończenia tej formacji są właśnie święcenia oraz tytuł magistra teologii, jednak o tym jak uformowane zostało ich wnętrze, wiedzą tylko sami zainteresowani. Należy jednak mieć nadzieję, że spełni się obietnica Pana, wygłoszona ustami proroka Jeremiasza: „Dam wam pasterzy według mego serca, by was paśli rozsądnie i roztropnie”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Nowi diakoni

Miejsce wyświęconych diakonów zajęli młodsi koledzy. W ostatni dzień miesiąca maja trzech alumnów Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie, przyjęło święcenia diakonatu. Klerycy V roku podniesieni do godności diakona to: Beniamin Sęktas z parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Guzewie (diec. warszawsko-praska), Paweł Sierakowski z parafii Przemienienia Pańskiego w Łukowie (diec. siedlecka) oraz Arkadiusz Szmurło z parafii św. Stanisława BM w Pobikrach. Zadaniem diakonów jest przede wszystkim pomoc biskupom i prezbiterom. Mogą sprawować niektóre sakramenty oraz otrzymują mandat głoszenia Słowa Bożego poprzez kazania, homilie oraz czytanie Ewangelii w czasie liturgii. Ich zadanie streszcza się w słowach, które biskup wypowiada symbolicznie wręczając diakonom księgę Ewangelii: „Przyjmij Chrystusową Ewangelię, której głosicielem się stałeś; wierz w to co będziesz czytać, nauczaj tego, w co uwierzysz, i pełnij to, czego będziesz nauczać”.

Światu potrzeba kapłanów

Św. Jan Paweł II mówił: „Chrystus potrzebuje kapłanów świętych! Świat dzisiejszy woła o kapłanów świętych! Tylko kapłan święty może stać się w dzisiejszym, coraz bardziej zsekularyzowanym świecie przejrzystym świadkiem Chrystusa i Jego Ewangelii”. Jak pokazują statystyki, nasz kraj można nazwać prawdziwą ostoją kapłaństwa w Europie, gdyż co trzeci ksiądz w Europie jest Polakiem. Obecnie w naszej ojczyźnie posługuje ok. 30 tysięcy księży, jednak nie zapominajmy o potrzebie ciągłej modlitwy o powołania, jak również za powołanych, tak aby ilość przekładała się... na świętość.

2019-06-04 13:09

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Mamy nowych kapłanów

Niedziela rzeszowska 24/2020, str. I

[ TEMATY ]

Rzeszów

święcenia kapłańskie

neoprezbiterzy

Archiwum WSD

Neoprezbiterzy z bp. Janem Wątrobą i księżmi przełożonymi

Neoprezbiterzy z bp. Janem Wątrobą i księżmi przełożonymi

W wigilię Uroczystości Zesłania Ducha Świętego w katedrze rzeszowskiej bp Jan Wątroba udzielił święceń kapłańskich sześciu diakonom.

Diakoni przyjęli święcenia w obecności wspólnoty Wyższego Seminarium Duchownego, ponad pięćdziesięciu kapłanów oraz rodzin i przyjaciół. Uroczystość rozpoczął śpiew hymnu do Ducha Świętego. Ksiądz biskup podkreślił na wstępie, że to On – Duch Święty – będzie głównym działającym, który umocni i uświęci nowych kapłanów. W homilii biskup Jan przywołał postać bł. ks. Romana Sitko, którego nowi kapłani obrali za rocznikowego patrona na początku seminaryjnej formacji. Kapłana, który swoje życie zakończył w 1942 r. w Auschwitz-Birkenau, przedstawił jako wzór posługi kapłańskiej. Ponadto przypomniał trzy postawy, które mają charakteryzować kapłana. Pierwszą z nich ma być postawa gotowości do pełnienia woli Bożej, która wyraża się przez codzienne mówienie Bogu „tak”. Druga postawa to czuwanie, które pomoże nieugięcie głosić prawdę. Ostatnią postawą ma być służba, której wyrazem jest miłość, sprawowanie sakramentów i posłuszeństwo. Na zakończenie homilii ksiądz biskup przywołał obraz Chrystusa umywającego nogi Apostołom w Wieczerniku. Tym samym ukazał najwyższy stopień miłości służebnej, jaka ma się realizować w kapłańskiej posłudze.

CZYTAJ DALEJ

Wy jesteście przyjaciółmi moimi

2024-04-26 13:42

Niedziela Ogólnopolska 18/2024, str. 22

[ TEMATY ]

homilia

o. Waldemar Pastusiak

Adobe Stock

Trwamy wciąż w radości paschalnej powoli zbliżając się do uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Chcemy otworzyć nasze serca na Jego działanie. Zarówno teksty z Dziejów Apostolskich, jak i cuda czynione przez posługę Apostołów budują nas świadectwem pierwszych chrześcijan. W pochylaniu się nad tajemnicą wiary ważnym, a właściwie najważniejszym wyznacznikiem naszej relacji z Bogiem jest nic innego jak tylko miłość. Ona nadaje żywotność i autentyczność naszej wierze. O niej także przypominają dzisiejsze czytania. Miłość nie tylko odnosi się do naszej relacji z Bogiem, ale promieniuje także na drugiego człowieka. Wśród wielu czynników, którymi próbujemy „mierzyć” czyjąś wiarę, czy chrześcijaństwo, miłość pozostaje jedynym „wskaźnikiem”. Brak miłości do drugiego człowieka oznacza brak znajomości przez nas Boga. Trudne to nasze chrześcijaństwo, kiedy musimy kochać bliźniego swego. „Musimy” determinuje nas tak długo, jak długo pozostajemy w niedojrzałej miłości do Boga. Może pamiętamy słowa wypowiedziane przez kard. Stefana Wyszyńskiego o komunistach: „Nie zmuszą mnie niczym do tego, bym ich nienawidził”. To nic innego jak niezwykła relacja z Bogiem, która pozwala zupełnie inaczej spojrzeć na drugiego człowieka. W miłości, zarówno tej ludzkiej, jak i tej Bożej, obowiązują zasady; tymi danymi od Boga są, oczywiście, przykazania. Pytanie: czy kochasz Boga?, jest takim samym pytaniem jak to: czy przestrzegasz Bożych przykazań? Jeśli je zachowujesz – trwasz w miłości Boga. W parze z miłością „idzie” radość. Radość, która promieniuje z naszej twarzy, wyraża obecność Boga. Kiedy spotykamy człowieka radosnego, mamy nadzieję, że jego wnętrze jest pełne życzliwości i dobroci. I gdy zapytalibyśmy go, czy radość, uśmiech i miłość to jest chrześcijaństwo, to w odpowiedzi usłyszelibyśmy: tak. Pełna życzliwości miłość w codziennej relacji z ludźmi jest uobecnianiem samego Boga. Ostatecznym dopełnieniem Dekalogu jest nasza wzajemna miłość. Wiemy o tym, bo kiedy przygotowywaliśmy się do I Komunii św., uczyliśmy się przykazania miłości. Może nawet katecheta powiedział, że choćbyśmy o wszystkim zapomnieli, zawsze ma pozostać miłość – ta do Boga i ta do drugiego człowieka. Przypomniał o tym również św. Paweł Apostoł w Liście do Koryntian: „Trwają te trzy: wiara, nadzieja i miłość, z nich zaś największa jest miłość”(por. 13, 13).

CZYTAJ DALEJ

O Świętogórska Panno z Gostynia, módl się za nami...

2024-05-04 20:50

[ TEMATY ]

Rozważania majowe

Wołam Twoje Imię, Matko…

Karol Porwich/Niedziela

Piąty dzień naszego majowego pielgrzymowania pozwala nam stanąć na gościnnej ziemi Archidiecezji Poznańskiej. Wśród wielu świątyń, znajduje się Świętogórskie Sanktuarium, którego sercem i duszą jest umieszczony w głównym ołtarzu obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem i kwiatem róży w dłoni.

Rozważanie 5

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję