Reklama

Rok liturgiczny

Sposób na małżeński Adwent

Przyzwyczajamy się do siebie
przez tyle lat,
przez tyle imion,
przez „nie przepraszaj”,
przez „nic się nie stało”,
przez „przejdzie,
po prostu mam zły dzień”.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Rutyna wzajemnych odniesień, przewidywalność. Mąż w towarzystwie opowiada ciągle te same dowcipy, żona w każdy wtorek podaje ten sam obiad. Rano pobudka, pospieszne wyjście do pracy; po południu domowa orka, bo znów trzeba odrobić lekcje z dziećmi, ugotować, posprzątać, naprawić, kupić, wynieść, pomalować, przestawić; wieczorem on z nosem w telewizorze, ona na Facebooku (lub na odwrót), „bo o czym tu ze sobą rozmawiać?”. Od czasu do czasu (może coraz częściej) „iskrzy”, kłótnie o byle co lub o sprawy naprawdę ważne; raniące słowa, które trudno przebaczyć i zapomnieć, nakręcająca się spirala wzajemnych pretensji („Bo ty zawsze...!”, „Bo ty nigdy...!”), coraz więcej cichych dni, wkradająca się podstępnie myśl, czy to wszystko ma sens, bo przecież nie tak miało być...

Odnajdujecie się w naszkicowanych wyżej małżeńskich klimatach? Przeważa u was duże zachmurzenie z tendencją do silnych opadów, porywistych wiatrów i częstych wyładowań atmosferycznych, a słońca jak na lekarstwo? Jeśli tak, to...

Podziel się cytatem

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Pobudka! Alarm!

Zła wiadomość jest taka, że znajdujecie się na równi pochyłej. Może dopiero toczycie się powoli, może nabieracie rozpędu, a może pędzicie już na złamanie karku na spotkanie ze ścianą, w którego wyniku mocno się poturbuje, a w najgorszym przypadku nawet roztrzaska wasze „razem”. Na szczęście jest też dobra wiadomość: to nie fizyka; z tej równi pochyłej można się wycofać.

Reklama

Dobra wiadomość

Pamiętacie dzień waszego ślubu i słowa złożonej wtedy przysięgi małżeńskiej? Pamiętacie, jak się kończyła? No tak, byliście zbyt przejęci, by zwrócić na to uwagę, więc przypomnijcie sobie: przyrzekliście żonie/mężowi miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że nie opuścicie jej/go aż do śmierci, po czym dodaliście: „Tak mi dopomóż, Panie Boże wszechmogący, w Trójcy jedyny, i wszyscy święci”.

Ubolewacie, że w waszym małżeństwie jest buro, że dominują odcienie szarości? A pozwoliliście, by był z wami „ten Trzeci” – Jezus Chrystus? Przecież On nie nałożył na wasze ramiona ciężaru nie do uniesienia. Nie doprowadził was do ołtarza po to, aby was udręczyć. Był i nadal jest gotów towarzyszyć waszej miłości, by pomóc wydobyć z niej to, co najpiękniejsze i najbardziej wartościowe. Trzeba tylko wpuścić Go do waszego życia, pozwolić Mu działać.

Kiedy i jak to zrobić?

Zaraz, bez zwłoki. Każda okazja jest dobra. Właśnie zaczyna się Adwent, za pasem święta Bożego Narodzenia, tak bardzo rodzinne w naszej polskiej tradycji, tak sprzyjające naprawieniu i umocnieniu wzajemnych relacji. Dlaczego więc nie zacząć właśnie teraz?

W jaki sposób? Macie wrażenie, że jesteście w jakimś zamknięciu, pod kluczem? Zamknięci na siebie nawzajem, zamknięci na nadzieję, że najlepsze ciągle jeszcze PRZED wami, niezależnie od stażu? Potrzebne są klucze. Duchowe. Każde małżeństwo wymaga indywidualnego zestawu, ale niektóre, wymienione poniżej, są uniwersalne.

Adwentowy (i nie tylko) dekalog małżeński

1. Módl się. Znajdź codziennie 5-10 minut, które przeznaczysz TYLKO dla Pana Boga. Wydaje ci się, że nie masz czasu? Walcz. To twoje duchowe „być albo nie być”. Nie zwracaj uwagi na swoje odczucia. Choćbyś się nudził jak mops, choćbyś czuł zupełną pustkę – módl się. Zamiast „klepać” pacierz, mów Bogu, co czujesz, z czym nie możesz sobie poradzić, co cię boli. Proś, przepraszaj, nie zapomnij podziękować (zacznij dostrzegać, że masz za co! ). Módl się za żonę/męża. Staraj się nie tylko mówić. Zamilknij, słuchaj – On na pewno ci odpowie, np. przez głos sumienia.

Reklama

2. Rachunek sumienia. Codziennie przebiegnij myślami przeżyty dzień, obejrzyj go oczami Boga, zastanów się nad kierunkiem, w którym zmierza twoje życie. Czy tylko ku temu, by jak najwięcej „mieć” tutaj, na ziemi, czy przede wszystkim ku temu, aby „być” – tu, przed śmiercią, i tam – w wieczności? Dla kogo żyjesz? Czy na pewno dla żony, dzieci? A może wyłącznie dla siebie?

3. Czytaj i rozważaj Pismo Święte, a zwłaszcza Ewangelię. Może to być kilka linijek, jeden akapit. Zajmie ci to 2-3 minuty. Zastanawiaj się, jak przeczytane słowa odnoszą się do twojego życia. Proś Ducha Świętego o pomoc w rozumieniu słowa Bożego, w powiązaniu go z twoim – i waszym wspólnym – życiem.

4. Idź do spowiedzi. Żyj – niczym pod życiodajną kroplówką – w stanie łaski uświęcającej. Nie czekaj ze spowiedzią do kolejnych świąt – idź do niej natychmiast po popełnieniu grzechu ciężkiego. Nie czekaj jednak na grzech ciężki – korzystaj regularnie z sakramentu pojednania, co miesiąc-dwa.

5. Módl się razem z żoną/mężem. Postarajcie się codziennie stanąć razem przed Panem Bogiem, choćby na jedno „Ojcze nasz” czy „Chwała Ojcu”, a jeśli potraficie przełamać skrępowanie, pomódlcie się wspólnie i na głos swoimi słowami.

6. Idźcie na randkę. Zaplanujcie przynajmniej raz w miesiącu atrakcyjne spędzenie czasu razem. Idźcie do kina, teatru, na wystawę, koncert, urządźcie wycieczkę do ciekawego miejsca, pospacerujcie, posiedźcie w kawiarni, restauracji. Odprężcie się, oderwijcie się od codziennych obowiązków, porozmawiajcie – bez pośpiechu, stresu – o czymś przyjemnym. Jeśli nie macie nikogo, kto zająłby się w tym czasie małymi dziećmi – wynajmijcie opiekunkę. Nie żałujcie na to pieniędzy – zwrócą się sto razy.

Reklama

7. Przeprowadźcie „rozmowę we troje”. Znajdźcie godzinę-dwie na spokojną rozmowę, w której zastanowicie się nad stanem waszego małżeństwa: podziękujcie sobie za dobre rzeczy i z troską, życzliwie (nie ze złością! ) powiedzcie o tym, co was boli, niepokoi, co wam przeszkadza cieszyć się wzajemną bliskością. Nie zamieńcie tylko tej rozmowy w „pranie brudów”, w przekrzykiwanie się, wzajemne udowadnianie win. Zadbajcie, by nikt was nie słyszał. A dlaczego we troje? Bo macie przeżyć, przeprowadzić tę rozmowę ze świadomością, że jest z wami i przysłuchuje się wam sam Chrystus. Aby o tym pamiętać, możecie zapalić świecę jako znak Jego obecności.

8. Pracujcie nad swoim charakterem. Swoim, a nie drugiej „połówki”! Wybierzcie coś konkretnego, co należałoby zmienić, bo wpływa to źle na wasze wzajemne relacje. Może szwankuje cierpliwość, może kością niezgody jest niesprawiedliwy podział obowiązków domowych, może drażni bałaganiarstwo, niepunktualność, może rani brak delikatności, może dzielą pieniądze, może oddala zamiast zbliżać pożycie małżeńskie...

9. „Stańcie na głowie”, aby przeżyć święta Bożego Narodzenia w radosnej, rodzinnej atmosferze. Ze sobą, a nie z telewizorem, internetem, smartfonem. A 29 grudnia – w niedzielę Świętej Rodziny – wybierzcie się na Mszę św. do kościoła, w którym odbędzie się odnowienie przysięgi małżeńskiej. Tam spójrzcie sobie głęboko w oczy i obiecajcie sobie nawzajem na nowo to samo, co przyrzekliście przed laty.

10. W dalszej perspektywie rozważcie udział w rekolekcjach dla małżeństw i dołączenie do jakiejś wspólnoty formacyjnej, w której moglibyście spotkać inne małżeństwa oraz kapłanów, na których pomoc moglibyście liczyć. Nie wiecie, gdzie ich szukać? Zapytajcie księdza lub... niech ten internet wreszcie do czegoś się przyda!

* * *

Życzę wam niezapomnianego, owocnego Adwentu i nowego otwarcia dla waszego małżeństwa! Szczęść Boże!

2019-11-26 12:17

Ocena: +3 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kościół w życiu publicznym

Niedziela wrocławska 51/2011

[ TEMATY ]

adwent

Ks. Janusz Sądel

Jednym z bardzo często stawianych zarzutów wobec Kościoła jest to, że miesza się on do polityki. Skoro już wiemy, KTO to jest Kościół i przypomnimy, że polityka przez duże P jest roztropną troską o dobro wspólne - wtedy tylko zła wola może nie pozwolić w przyznaniu, że Kościół ma prawo, chce i wręcz musi zajmować się polityką. Cała katolicka nauka społeczna Kościoła domaga się współodpowiedzialności i zaangażowania wierzących w życie publiczne każdego środowiska.
Chrystus jednoznacznie oczekuje, że Jego wyznawcy nie mogą ukrywać światła pod korcem (zob. Mt 5, 15). Chrześcijanin ma być jak zaczyn w cieście (zob. Mt 13, 33) czy też jak sól; gdyby zaś owa sól utraciła swój smak - trzeba ją wyrzucić i podeptać, gdyż nie przyda się na nic (zob. Mt 5, 13). A to oznacza, że wyznawca Jezusa musi nim być wszędzie, gdzie się pojawi: w sejmie, szkole, zakładzie pracy, szpitalu, na dyskotece - czyli tam, gdzie żyje. Czy jego świadectwo zostanie przyjęte, czy zakończy się różnymi formami męczeństwa - to już zupełnie inna sprawa.

Wróćmy do przypomnianego zarzutu wobec duchownych. Czego księżom naprawdę nie wolno w życiu publicznym? Zajmowania się polityką przez małe p. Kodeks Prawa Kanonicznego zabrania im wyraźnie: przynależenia do partii politycznych i związków zawodowych (KPK 287, §2), przyjmowania stanowisk w urzędach publicznych wykonujących władzę świecką (KPK 285, §§3, 4) oraz przynależności czy zakładania stowarzyszeń, których działalności nie da się pogodzić z zadaniami stanu duchownego (KPK 278, §3). Poza tymi - oczywistymi - zastrzeżeniami nie wolno zapomnieć, że prezbiter jest również pełnoprawnym członkiem społeczeństwa i ma prawo głosu w sprawach publicznych, tak jak zresztą każdy wierzący człowiek w państwie. Stąd rolą księży będzie wskazywanie zasad moralnych w konkretnych działaniach władzy świeckiej i w postawach obywateli, nazywanie po imieniu zła i grzechu, upominanie się o przestrzeganie praw Bożych i o obecność Boga w przestrzeni publicznej. Pokazali to w swej pasterskiej posłudze Prymas Tysiąclecia, bł. Jan Paweł II i ks. Jerzy Popiełuszko oraz wielu innych. Gdzie byłaby Polska dziś, gdyby nie ich odwaga i świadomość obowiązków wobec Ojczyzny?

O ile nie można się dziwić wrogości wobec Kościoła ze strony ludzi niewierzących (choć trudno im nie przypominać o tolerancji, poszanowaniu wolności sumienia, pluralizmie, a nierzadko i o kulturze w zachowaniach), o tyle boleć musi nieposłuszeństwo nas, ludzi ochrzczonych i rzekomo wierzących. Miano „ale-katolika” słusznie otrzyma ktoś, kto nie broni życia ludzkiego, łamie z przekonaniem każde z niewygodnych przykazań, głosuje na ludzi wojujących z religią, nie żyje na co dzień w łasce uświęcającej itd. Nasz Pan nie ukrywał, że za wyznawanie Go przed światem czekają ludzi prześladowania - do śmierci włącznie (zob. Łk 21, 12-19). A. Frosard stwierdził, że Kościół na przestrzeni wieków umierał na wiele sposobów - dziś zdaje się umierać… ze strachu! Jeśli jednak dla wielu katolików problemem jest zachowanie pokutnego charakteru każdego piątku (powstrzymanie się od spożywania mięsa, od udziału w zabawach) lub świętowanie niedzieli (udział w Eucharystii, rezygnacja z zakupów) - jakże spodziewać się czegoś więcej w chwilach znacznie poważniejszych prób?

Świadectwo dawane Chrystusowi przez katolika w życiu publicznym będzie czymś oczywistym i prostym w realizacji wtedy, gdy ów katolik kocha swój Kościół i traktuje go jak… powietrze, bez którego żyć niepodobna. Sparafrazuję tu zatem formułę, która towarzyszy święceniem diakonatu, gdy biskup wręcza wyświęcanym Pismo Święte: Chrześcijaninie! Poznawaj to, co wyczytasz w Biblii i usłyszysz w nauczaniu Magisterium; wierz w to, co wyczytasz i usłyszysz, aby ostatecznie uczyć innych i samemu żyć tak, jak uwierzyłeś. Wtedy wszystko jest proste i jasne: życie jest święte od poczęcia do naturalnej śmierci; małżeństwo to pani i pan, nie inaczej; trzeba chodzić na wybory i głosować zgodnie z własnym, zorientowanym na Pana Boga sumieniem; nie wolno dorabiać się na grzechu, krzywdzie i słabości bliźnich i trzeba bardziej słuchać we wszystkim Boga, niż ludzi. Taka postawa będzie budziła szacunek nawet u wrogów i będzie uobecnianiem Kościoła - czyli Chrystusa żyjącego w nas - w każdej sytuacji. Po co apostolstwo w świecie, po co potrzebna jest czynna i widoczna obecność Kościoła w życiu publicznym? „Aby ludzie widzieli dobre czyny w nas i chwalili Ojca, który w niebie jest” (por. Mt 5, 16).

CZYTAJ DALEJ

Sercanie: niepokoją nas doniesienia o sposobie prowadzenia postępowania w sprawie ks. Michała O.

2024-03-28 19:21

Red.

Niepokoją nas doniesienia płynące od pełnomocnika ks. Michała, mecenasa Krzysztofa Wąsowskiego, dotyczące sposobu prowadzenia postępowania - piszą księża sercanie w opublikowanym dziś komunikacie. To reakcja zgromadzenia na działania prokuratury związku z postępowaniem w sprawie Funduszu Sprawiedliwości. Dementują pogłoski, jakoby ich współbrata zatrzymano w niejasnych okolicznościach w hotelu. Wzywają do modlitwy za wszystkich, których dotknęła ta sytuacja.

Publikujemy treść komunikatu:

CZYTAJ DALEJ

Panie! Bądź dla nas codziennym zmartwychpowstawaniem!

2024-03-28 23:44

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Karol Porwich/Niedziela

Chrystus zmartwychwstał, lecz każdy z wierzących musi szukać zrozumienia wielkości tej prawdy w swoim życiu i sił, których ona udziela.

Ewangelia (J 20,1 -9)

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję