Święty Dominik prawdopodobnie spotkał się w Rzymie z delegacją polską składającą obediencję (hołd) nowemu papieżowi Grzegorzowi IX w 1216 r. Wtedy nawiązał kontakt z bp. Iwem Odrowążem, który nową wspólnotę chciał przeszczepić na grunt Polski. Zostało mu to obiecane, jeśli przyśle kandydatów. W 1218 r., kiedy został biskupem krakowskim, wysłał do Rzymu swoich dwóch kanoników Jacka i Czesława Odrowążów. U boku św. Dominika uczyli się życia w nowej wspólnocie zakonnej. Niedługo po przyjeździe do Rzymu zostali obłóczeni w habit dominikański, natomiast w 1219 r. – lub nawet w 1221 r. – na ręce św. Dominika złożyli śluby zakonne.
W 1221 r. do Polski została wysłana pierwsza grupa nowych zakonników. Na jej czele stanął św. Jacek. Otrzymali kościół Świętej Trójcy w Krakowie. Zakon się bardzo prężnie rozwijał, dlatego w 1226 r. powstała prowincja polska. Na pierwszej kapitule tej prowincji postanowiono wysłać zakonników do tworzenia nowych klasztorów w: Pradze, Wrocławiu, Kamieniu Pomorskim, Gdańsku i Sandomierzu.
Dominikanie w Kamieniu Pomorskim osiedlili się na wschód od miasta w 1228 r. na wzgórzu popielnym dzięki pomocy księcia Warcisława III. Kościół św. Idziego wraz z przylegającymi doń ziemiami przekazał zakonnikom Stoisław, syn Czesława. Dzięki badaniom archeologicznym możemy umiejscowić klasztor na dzisiejszej mapie Kamienia Pomorskiego pomiędzy ulicami: Żeromskiego, Obrońców Warszawy i Okrzei. Głównym budynkiem założenia klasztornego był XII-wieczny jednonawowy kościół z absydą. W podziemiach kościoła znajdowały się grobowce, a zakonnicy mieli także cmentarz. Ze względu na drogę, która biegła od strony południowej zabudowania klasztorne zostały pobudowane po północnej stronie kościoła. W klasztorze przebywało nawet 17 zakonników, którzy w większości pochodzili ze środowisk miejskich. Przez cały czas istnienia klasztoru należał on do polskiej Prowincji Zakonu Kaznodziejskiego.
