Tak, tak – Polacy to naród skłonny do sporów. Lubimy się ścierać, sprzeczać, udowadniać, że mamy rację. Czasem w ważnych sprawach, ale bardzo często... tak po prostu. Bo „nie będę siedzieć cicho”, „nie dam sobie w kaszę dmuchać”, „ja wiem lepiej”. Skąd ta skłonność do awantur? Czy to skutek naszej historii, charakteru narodowego, a może po prostu przyzwyczajenia?

Polityka? Tylko na ostro

Jeśli w Polsce jest coś, co potrafi podzielić ludzi bardziej niż wynik meczu derbowego, to jest to polityka. Kiedyś mówiło się, że „o polityce, religii i pieniądzach się nie rozmawia”, ale dziś to już raczej przeszłość. Teraz polityka jest wszędzie – w mediach, w rodzinnych rozmowach, w pracy, na spotkaniach towarzyskich, a nawet w kolejkach do lekarza. I co gorsza – nigdy nie jest neutralna. W Polsce nie istnieje coś takiego jak „spokojna debata polityczna”. Jeśli ktoś myśli inaczej niż my, to nie jest po prostu kimś o odmiennym zdaniu, ale jest wrogiem. Nieprzyjacielem, który „nie rozumie”, „nie zna się”, „jest zmanipulowany” albo wręcz „działa na szkodę kraju”.

W Polsce polityka to wojna. A wojna, jak wiadomo, nie zna kompromisów. Zamiast rozmawiać, my się przekrzykujemy. Zamiast szukać porozumienia, my udowadniamy, że druga strona nie ma racji. Każdy polityk, dziennikarz czy ekspert to albo „swój”, albo „zdrajca”. A jeśli ktoś próbuje stanąć gdzieś pośrodku, to „albo głupi, albo naiwny”.