Maria z Bieszczad napisała:
Kilka lat temu wkroczyłam w starość i zaczynam odwiedzać gabinety lekarskie. Poznaję obowiązujące w kolejkach zasady, zwyczaje, zachowania. Dziś, po zajęciu kolejki, usiadłam i korzystając z różańcowej dziesiątki w formie obrączki, zaczęłam się modlić. Na twarzach pacjentów widziałam zgorzknienie, smutek, zniecierpliwienie, a nawet napięcie. Z upływem czasu w poczekalni narastał hałas, więc zrezygnowałam z modlitwy. I wtedy pojawiła się myśl: jak to jest z naszą wiarą i pobożnością? Dlaczego nie wykorzystujemy danego nam przez Boga czasu na modlitwę, choćby w intencji własnego zdrowia albo za tych, którzy troszczą się o nasze zdrowie? Wiele narzekania można usłyszeć na funkcjonowanie służby zdrowia, na długie kolejki itd. A gdyby każdy pacjent czas oczekiwania pod gabinetem lekarskim wypełnił modlitwą różańcową, z pewnością żyłoby się nam inaczej, a posępne twarze rozpromieniłyby się radością. A już na pewno wpłynęłoby to na poprawę zdrowia modlących się pacjentów.
Czy do podjęcia modlitwy różańcowej konieczne muszą być akcja albo protest? Czy wiara nie powinna przynaglać nas do dialogu z Bogiem w każdej chwili i w każdej sytuacji naszego życia? A może my ciągle jeszcze modlitwę ograniczamy do niedzielnej Mszy św. i obowiązkowego pacierza? Trwający trudny rok wyborczy wzywa i nas do nawrócenia. Może warto rozpocząć od wykorzystania każdej wolnej chwili w ciągu dnia