Jak podkreślają redaktorzy monografii ukazuje się ona w 90. rocznicę wydania niewielkich rozmiarów książeczki pt. Dzieje parafii i kościoła kłobuckiego, którą w 1927 r. napisał ks. Władysław Borek. Była ona dodatkiem do 32 numeru „Niedzieli” z 1927 r. W pierwszą Niedziele Adwentu ukaże się również reprint tego wydania.

Na 640 stronach, ubogaconych 336 zdjęciami autorzy publikacji w 9 rozdziałach przybliżają dzieje Kłobucka na przestrzeni wieków, dzieje świątyni i parafii kłobuckiej, kościół św. Marcina BW, kłobuckie cmentarze, kłobuckie kapliczki, biogramy wybranych osób duchownych związanych z Kłobuckiem i okolicą, organizacje działające przy parafii lub mające z nią związek, 100-lecie harcerstwa w Kłobucku, szkolnictwo i służbę zdrowia w dziejach miasta.

Publikacja zawiera aneks m. in. z katalogiem prepozytów klasztoru i parafii w Kłobucku w latach 1454-1810, przygotowany przez ks. prof. dr hab. Kazimierza Łataka CRL z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Wśród autorów poszczególnych rozdziałów są historycy i znawcy problematyki regionalnej: ks. prof. dr hab. Kazimierz Łatak, ks. Antoni Poniński, mgr Andrzej Sękiewicz, dr Tadeusz Sobiś, mgr inż. Andrzej Wójcicki, lek. wet. Andrzej Brzózka, ks. dr Wiesław Korpeta. Publikacja podsumowuje dotychczasowy dorobek historiograficzny o przeszłości Kłobucka, ale także wnosi wiele nowych ustaleń dotyczącej najnowszej przeszłości parafii.

Czytelnicy monografii znajdą w niej sylwetki proboszczów, prepozytów parafii kłobuckiej począwszy od Mikołaja – rektora kościoła kłobuckiego w latach 1287-1307 i ks. Jana Długosza – słynnego kronikarza dziejów Polski, który był proboszczem w parafii kłobuckiej w latach 1434-1448.

Zdjęcia i materiały zamieszczone w publikacji pochodzą ze zbiorów prywatnych, z Narodowego Archiwum Cyfrowego w Warszawie, z Archiwum Tygodnika Katolickiego „Niedziela”, Archiwum Diecezji Włocławskiej, Archiwum Archidiecezji Częstochowskiej, Kurii Metropolitalnej w Częstochowie i Muzeum Narodowego w Krakowie.

„Należy życzyć, aby przygotowana książka była dla czytelników zwierciadłem, odbijającym w sobie te wydarzenia, które przeżywali ich rodacy czy być może nawet przodkowie, i by w heroicznych postawach opisywanych bohaterów widzieli przykłady do naśladowania” – napisał w Przedmowie abp Wacław Depo metropolita częstochowski.

Kłobuck to jedno z najstarszych miast w Polsce. Prawa miejskie Kłobuck otrzymał za króla Kazimierza Wielkiego w roku 1339 na prawie magdeburskim z rozlicznymi przywilejami potwierdzonymi przez naszych królów w następnych latach i wiekach. Kłobuck jako miasto należało do miast lennych, które książę Władysław Opolczyk otrzymał od króla węgierskiego Ludwika w 1370 r. W 1420 r. Kłobuck gościł króla Władysława Jagiełło, a w 1474 r. króla Kazimierza Jagiellończyka.

Parafia p.w. św. Marcina w Kłobucku powstała w latach 1134-35 u schyłku panowania króla Bolesława Krzywoustego, należy do najdawniejszych placówek cywilizacji chrześcijańskiej w naszym kraju. Kościół parafialny pod wezwaniem św. Marcina w Kłobucku został zbudowany z kamienia w roku 1144 przez Piotra Dunina ze Skrzynna. Parafialny kościół pod wezwaniem św. Marcina (XII wiek) stanowi główny zabytek sakralny Kłobucka. W latach 1434-1448 jego proboszczem był najsłynniejszy polski kronikarz Jan Długosz.

Z Kłobuckiem źródłowo udowodniony kontakt rodzinny Długosza sięga początku XV wieku, kiedy tamtejszym proboszczem był Bartłomiej herbu Wieniawa, kapelan królewski, stryj dziejopisarza. Otrzymał on bogate probostwo w Kłobucku po zwycięstwie nad Krzyżakami w 1410 roku jako podarunek od króla za odprawienie Mszy św. 15 lipca 1410 roku, w której uczestniczył także król polski. Przed swą śmiercią w 1434 roku odstąpił Bartłomiej Długosz beneficjum kłobuckie swemu zaledwie 19-letniemu bratankowi, który dopiero w dwa lata po objęciu tego beneficjum przyjął mniejsze święcenia, otrzymując godność kanonika krakowskiego z rąk Zbigniewa Oleśnickiego. W 1448 roku ks. Jan Długosz odstąpił probostwo kłobuckie swemu młodszemu bratu, również ks. Janowi Długoszowi.

Ks. Jan Długosz (1415-1480), urodził się w położonej kilkanaście kilometrów na wschód od Kłobucka Brzeźnicy. Wybitny historyk polski, kanonik krakowski, dyplomata, proboszcz parafii św. Marcina w Kłobucku (1434-1448), wychowawca synów królewskich; od 1480 arcybiskup - nominat lwowski. Fundator beneficjów Kościoła katolickiego, autor wielu prac o charakterze źródłowym. Najważniejsze jego dzieło to "Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego", obejmujące dzieje Polski od czasów legendarnych do 1480 w 12 księgach (1455-80).

W roku 1454 kard. Zbigniew Oleśnicki nadał probostwo kłobuckie Konwentowi Kanoników Regularnych Laterańskich reguły św. Augustyna z Krakowa. Obok Kościoła wybudowano dla nich drewniany klasztor. Od tej pory proboszczem parafii kłobuckiej był przeor, zwany także prepozytem. Kanonicy Regularni Laterański zarządzali parafią św. Marcina w Kłobucku do 1810 r., do kasaty klasztoru.