popularność zyskują psychoanalitycy. Jak sama nazwa wskazuje, analizują oni człowieka w jego wnętrzu. Żeby trafić do psychoanalityka, należy mieć wewnętrzne problemy. Z sobą samym. Do tego jeszcze nie wiedzieć, gdzie tkwi ich przyczyna. Zadaniem psychoanalityka jest problemy te wyodrębnić, nazwać, określić i zdefiniować.
Nie mam nic przeciwko psychoanalitykom. Zastanawia mnie jedynie, skąd wzięła się ich popularność. Czy dlatego, że warunki życia czynią w ludzkich wnętrzach takie zawirowania, że człowiek nie może sobie poradzić z samym sobą, mimo że wcześniej znajdował inne metody pomocy? Czy problemy wewnętrzne, z jakimi dziś się borykamy, są na tyle różne i poważniejsze od tych, które mieli nasi przodkowie?
Im o psychoanalizie i psychoanalitykach nawet się nie śniło. Czy może wreszcie jest to kwestia mody? Bo tak jak się ma swojego lekarza, swojego adwokata, agenta ubezpieczeniowego, wypada mieć także swojego psychoanalityka?
Podejrzewam, choć nie mam na to niezbitych dowodów, że w wielu przypadkach jest to pochodna samotności. To ona coraz bardziej nam dokucza. Nie mamy się przed kim otworzyć i dlatego potrzebny nam psychoanalityk. Przed nim można się wygadać. On ma czas na słuchanie - to drobiazg, że mu za to płacą. Cóż z tego, że gdy nie ma człowieka, można zawsze porozmawiać z Bogiem. Ale On dużej części nas wydaje się być tak daleki. Przyczyna tego poczucia leży już w nas samych. Bośmy się odczuwać bliskości Boga nie nauczyli. Jesteśmy na Niego ślepi.
Pomóż w rozwoju naszego portalu