Przewodniczący uroczystości z udziałem ponad 80 biskupów prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Becciu odczytał beatyfikacyjny list apostolski papieża Franciszka. Przy aplauzie zgromadzonych na ołtarz wniesiono relikwię nowej błogosławionej (bandaż ze śladami jej krwi) - zrobili to jej wnuczka, s. Consuelo Armida i Jorge Guillermo Treviño, uzdrowiony za wstawiennictwem bł. Marii Concepción.

Mówiąc w homilii o nowej błogosławionej, kard. Becciu wskazał, że „piękno i siła jej świadectwa polega na tym, że już w młodości oddała się Miłości absolutnej: Bogu”. - Wybór Boga jako Miłości absolutnej oznacza przyjęcie jego woli - wskazał hierarcha. Dodał, że szczęście polega właśnie na podporządkowaniu się woli Bożej, a nie na podążaniu za własnymi pomysłami.

Prefekt Kongregacji zwrócił uwagę na oddanie, z jakim bł. Concepción pełniła rolę żony i matki dziewięciorga dzieci, jej głęboką wiarę, ożywianą modlitwą przed Najświętszym Sakramentem, a także jej „bezgraniczną miłość”, wyrażającą się w czynach miłosierdzia. Jej relacja z Bogiem „charakteryzowała się także głęboką więzią mistyczną z Chrystusem, z której wyrastała matczyna wielkoduszność duchowa”.

María Concepción Cabrera de Armida, zwana potocznie Conchitą, urodziła się 8 grudnia 1862 r. w San Luis Potosí w środkowym Meksyku jako siódme z 12 dzieci w zamożnej, ale otwartej na innych rodzinie. Od dziecka wyróżniała się głęboką wiarą, żywiąc szczególną część do Jezusa w Eucharystii. Jednocześnie interesowała się muzyką i poezją, grała na fortepianie i lubiła śpiewać.

W 1884 r., mając niespełna 22 lata, poślubiła Francisco Armidę, z którym w latach 1885-99 miała 9 dzieci. W 1895 r. rodzina przeniosła się do miasta Coyoacán koło Miasta Meksyku i tam w 1901 r. zmarł jej mąż, a wkrótce potem jej troje dzieci. Wdowa przyjęła te trudne chwile w duchu pełnego poddania się woli Bożej. Zaczęła pogłębiać swe życie duchowe i religijne, nie zaniedbując przy tym wychowania dzieci. Jak sama wspominała, w pełni zaufała Panu i starała się naśladować do końca Maryję. Nie wyszła po raz drugi za mąż ani nie wstąpiła do zakonu, pozostała jednak bardzo blisko związana z Kościołem.

Według biografów Conchity bardzo istotnym elementem, punktem zwrotnym w jej życiu duchowym stało się widzenie Krzyża Apostolatu, gdy w 1889 r. modliła się i brała udział w rekolekcjach w kościele jezuitów w swym mieście rodzinnym. Uświadomiła sobie wówczas ze szczególną siłą, że jej powołaniem ma być macierzyństwo dusz, a zwłaszcza duchowe macierzyństwo kapłanów. Początkowo wyrażało się to w ogólnym przeświadczeniu, że ma się starać o to, aby wszyscy ochrzczeni zostali zbawieni i uświęceni, jak pragnął tego od niej Pan, ale z czasem uzmysłowiła sobie, że takiego duchowego wsparcia potrzebują przede wszystkim kapłani, a wzorem była dla niej Maryja.

W 1903 r. poznała ks. Félixa de Jesús Rougiera, który został jej kierownikiem duchowym i wraz z którym w 1914 r. założyła Zgromadzenie Misjonarzy Ducha Świętego. Zanim to jednak nastąpiło, Conchita powołała do życia szereg innych stowarzyszeń: Dzieła Krzyża i Apostolat Krzyża (1894), Zgromadzenie Sióstr Krzyża Najświętszego Serca Jezusowego (1897), Przymierze Miłości z Najświętszym Sercem Jezusowym (1909) i Bractwo Kapłańskie Chrystusa Kapłana (1912). Wszystkie te wspólnoty stawiały sobie za zadanie rozwijanie i pogłębianie życia duchowego, szczególnie wiary w Jezusa Eucharystycznego i Jego zbawczy Krzyż.

13 listopada 1913 r. przyjął ją na audiencji w Rzymie św. Pius X, który udzielił jej zgody a nawet polecił powołanie do życia w rok później Zgromadzenia Kapłanów Krzyża pod nazwą Zgromadzenie Misjonarzy Ducha Świętego.

Conchita miała w swym życiu kilku kierowników duchowych, w tym 3 przyszłych arcybiskupów i biskupów, a wszyscy oni byli wybitnymi teologami i specjalistami w dziedzinie duchowości.

Gdy w 1926 r. do władzy doszedł Plutarco Elías Calles ze swoim ostrym antyklerykalnym programem działania, rozpoczynając walkę z Kościołem, Conchita wielokrotnie udzielała schronienia ściganym i prześladowanym księżom.

Niestrudzona i niezachwiana w swym działaniu i oddaniu Kościołowi Maria Concepción Cabrera de Armida zmarła 3 marca 1937 r. w opinii świętości w Mieście Meksyku w wieku niespełna 75 lat. Pozostawiła po sobie 46 prac ogłoszonych drukiem i 158 tomów rękopisów, Ze wszystkich tych dzieł wypływa głębokie życie duchowe i troska o kapłanów.

Jej proces beatyfikacyjny rozpoczął się 15 lutego 1974 r., a 15 maja tegoż roku jej doczesne szczątki przeniesiono do domu misjonarzy Ducha Świętego w stolicy. W 1999 r. św. Jan Paweł II podpisał dekret uznający Conchitę za czcigodną służebnicę Bożą.