Nigeryjski kapłan pracował w parafii Queidersbach od 2017 r. Od połowy 2019 zaczęły go spotykać nieprzyjemne sytuacje. Diecezja Spira poinformowała o dwóch włamaniach na plebanię i poważnych stratach. Jesienią przebito opony w samochodzie tego kapłana, w marcu zagrożono mu śmiercią. Władze diecezji oświadczyły, że policja prowadzi dochodzenie w tej sprawie.
„W tych warunkach nie mogę pełnić swej funkcji proboszcza” – oświadczył ks. Asomugha. Dodał, że ataki na niego „niemal całkowicie uniemożliwiają" mu prowadzenie w Queidersbach normalnego życia parafialnego. Obecnie ma on otrzymać nowe obowiązki w tejże diecezji.
W ostatnich miesiącach proboszcz Asomugha co pewien czas wzywał do pojednania. W październiku ub. roku odprawił w swej parafii nabożeństwo solidarności. Uczestniczyło w nim 600 osób, okazując w ten sposób swój sprzeciw wobec rasizmu.
Diecezjalne Stowarzyszenie Katolickiej Młodzieży Niemieckiej (BDKJ) wyraziło zaniepokojenie odejściem kapłana z parafii w Queidersbach. Podkreślono, że pogróżki pod jego adresem potraktowano poważnie. Z informacji wynika też, że do tych aktów przemocy dochodziło na tle rasistowskim. “Zarząd diecezjalny jest oburzony faktem, że ludzie muszą opuścić swoje miejsca czy odchodzić z pełnionych funkcji ze względu na kolor skóry, pochodzenie czy inne właściwości” – stwierdza dokument BDKJ. Wyraża też zawstydzenie, że „dzieje się to w naszym kontekście kościelnym” i zdecydowanie podkreśla: „Potępiamy każdą formę przemocy psychicznej i fizycznej”.
Stowarzyszenie przekazało ponadto wyrazy współczucia i solidarności byłemu już proboszczowi, jego bliskim oraz wszystkim osobom w parafii Queidersbach, „którzy ubolewają z powodu tych zajść”.
Pierwszy kartuz
Święty Brunon – założyciel zakonu kartuzów, jednego z najsurowszych zakonów istniejących do dziś w Kościele, wybrał charyzmat milczenia, samotności i ciszy.
O zakonie kartuzów usłyszeliśmy zapewne dzięki filmowi Wielka cisza. Kim był jego założyciel? Brunon urodził się w Kolonii i pochodził ze znamienitej rodziny. Uczył się m.in. w szkole katedralnej w Reims, a także w Tours. Około 1055 r. przyjął święcenia kapłańskie. Rok później biskup Reims – Manasses I powołał Brunona, aby prowadził tam szkołę katedralną. Trwało to ok. 20 lat (1056-75). Wychował wielu wybitnych mężów owych czasów. W 1080 r. zaproponowano mu biskupstwo, nie przyjął jednak tej godności. Udał się do opactwa cystersów w Seche-Fontaine, by poddać się kierownictwu św. Roberta. Po pewnym czasie opuścił klasztor i w towarzystwie ośmiu uczniów udał się do Grenoble. Tam św. Hugo przyjął swojego mistrza z wielką radością i jako biskup oddał mu w posiadanie pustelnię, zwaną Kartuzją. Tutaj w 1084 r. Brunon urządził klasztor, zbudowany też został skromny kościółek. Klasztor niebawem tak się rozrósł, że otrzymał nazwę „Wielkiej Kartuzji” (La Grande Chartreuse). W 1090 r. Brunon został wezwany do Rzymu przez swojego dawnego ucznia – papieża bł. Urbana II na doradcę. Zabrał ze sobą kilku towarzyszy i zamieszkał z nimi przy kościele św. Cyriaka. Wkrótce, w 1092 r., w Kalabrii założył nową kartuzję, a w pobliskim San Stefano in Bosco Bruno stworzył jej filię. Tam zmarł. Kartuzję w Serra San Bruno odwiedził w 1984 r. św. Jan Paweł II. Uczynił to również Benedykt XVI 9 października 2011 r. W słowie do kartuzów podkreślił wówczas znaczenie charyzmatu milczenia we współczesnym świecie. Charyzmat kartuzji – powiedział – sprawia, że „człowiek wycofując się ze świata, poniekąd «eksponuje się» na rzeczywistość w swej nagości, eksponuje się na tę pozorną pustkę, aby doświadczyć Pełni, obecności Boga, Rzeczywistości najbardziej realnej, jaka istnieje, i która wykracza poza wymiar zmysłowy”.
CZYTAJ DALEJ
