Ideolodzy „nowoczesności bez Boga” i programu dechrystianizacji narodów kultury judeochrześcijańskiej, poprzez swoją rozumową pychę, wpadają z powrotem w ślepe pogaństwo. Znają człowieka jedynie jako kaprys mitycznych bogów, jako zbieg okoliczności igrających ze sobą elementów naturalnych, jako bardziej złożony organizm ewolucyjny lub jako wytwór społeczeństwa lub jedynie jako użytkową ofertę z jakiegoś katalogu (baby designing). Zamiast wszechogarniającego i wszechprzenikającego Logosu Boga, który w swoim słowie i duchu świadczy i przekazuje się narodowi wybranemu – Izraelowi i Kościołowi – jako Stwórca świata i Zbawiciel wszystkich ludzi, to właśnie tu powstaje błąd skończonego rozumu człowieka, który sam sobie chce nadać sens własnego istnienia a celom własnej woli nadaje prerogatywy władzy nad sobą! Człowiek nie jest już wówczas, jak to miało miejsce na początku czasów nowożytnych, z jego antropologicznym dualizmem umysłu i ciała, jedynie „panem i właścicielem natury” (Kartezjusz), lecz staje się ideologicznym twórcą swojego duchowego „ja”, które wyłania się w sposób egzystencjalno-emancypacyjny z nicości (samozaprojektowany, ale tylko pozornie) i staje się bytem (Sartre).

Podmiotowe „ja“ człowieka, w swoim pierwotnym, naznaczonym przez Boga samostanowieniu, znika wówczas w historii życia, rozpływa się w samodoświadczeniu siebie i wyemancypowanym samostanowieniu, których nie da się już zintegrować, które unoszą się na powierzchni niczym kwiaty wodne we wszystkich kolorach, bez podłoża i brzegu, bez możliwości zakorzenienia.

Ale wtedy i moje ciało nie jest już mną ze swoimi materialnymi zasobami, lecz jest ze mną jedynie połączone w sposób przypadkowy, jak ubranie, które można dopasować i któremu należy nadać nowy wygląd.

Nihilizm antropologiczny ma za ojca pychę stworzenia, która chce być jak Bóg i chce ustalić różnicę między dobrem a złem, prawdą a fałszem, a za swoją zastępczą matkę obrał szaleństwo, które zamienia „chwałę niezniszczalnego Boga” we własne, stworzone przez siebie obrazy ideologiczne (Rz 1, 20-32). Kto jednak myli prawdę Bożą z kłamstwem i czci dzieło swoich rąk i własnych myśli, zamiast Stwórcy, hańbi siebie we własnym umyśle i ciele, a przez zredukowanie samego siebie jedynie do przedmiotu przyjemności i pożądania, karze sam siebie duchową i fizyczną niepłodnością własnej egzystencji, gdyż uparcie nie chce zrozumieć, że Bóg stworzył mężczyznę dla kobiety, a kobietę dla mężczyzny (1 Kor 11, 11f).

Nihilizm antropologiczny jest znacząco wrogi życiu i ciału, zarówno w swojej politycznej formie, jak i w ideologiczno-emancypacyjnym patosie kultury przebudzonej (Woke-Kultur). Przejawia się to w żądaniu zabijania/aborcji dzieci w łonie matki jako prawa człowieka i śmierci z miłosierdzia (eutanazji) dla tych, którzy są już zużyci lub nie będą już przydatni. Jest to też szczególnie widoczne w relatywizacji małżeństwa mężczyzny i kobiety jako jednego z wielu wariantów orgiastycznej przyjemności zaspokojenia seksualnego. Zakazuje się przy tym powoływania się na płodność, za pomocą której Stwórca pobłogosławił mężczyznę i kobietę, aby przekazywali, chronili i krzewili stworzone przez Niego życie, a małżeństwo wyrażało się we wspólnocie rodziny, i w naturalnym następstwie pokoleń, realizował się powszechny zamysł zbawczy Boga.

Oprócz doskonale udowodnionego biologicznie faktu, że rzeczywista zmiana płci nie jest możliwa, fikcja wolnego wyboru płci powstaje w wyniku zanegowania woli Bożej wobec naszej osobowości, która jest zawsze dawana każdemu człowiekowi jako dar cielesnej natury wyrażonej w męskim lub żeńskim charakterze. Człowiek nie jest uwięziony w swoim ciele jak w jakimś kaftanie bezpieczeństwa, z które za wszelką cenę chce się uwolnić. Ciało ludzkie jest raczej podstawą potencji życiowej i historycznej samorealizacji osoby stworzonej, zwłaszcza w najwyższej formie przyjaźni, którą można osiągnąć jedynie w zjednoczeniu małżeńskim mężczyzny z własną żoną (Tomasz z Akwinu, Summa contra gentiles III, rozdz. 123.). Ta cielesno-duchowa jedność człowieka w jego naturalnej istocie jest z pewnością wymogiem i darem Stwórcy, ale także wielkim zadaniem dla naszego duchowego i moralnego dojrzewania. W Duchu Świętym, który został rozlany w naszych sercach (Rz 5,5), uczymy się akceptować siebie samych w ten sam sposób, w jaki zostaliśmy już przyjęci i umiłowani przez Boga od wieków, jako Jego synowie i córki w Jego własnym Synu Jezusie Chrystusie, który narodził się z Maryi, czyli przyjął naszą ludzką naturę.

Bo jeden i ten sam jest Stwórca i Odkupiciel. Ten, który nas stworzył „na swój obraz i podobieństwo, mężczyznę i kobietę” (Rdz 1,27), przeznaczył nas także na zawsze „z góry” (dla naszego historycznego istnienia w czasie, jako podstawy bycia w Bogu) do tego, aby mieć udział w naturze i postaci Jego Syna, aby był On pierworodnym wśród swoich braci” (Rz 8,29).

W sensie chrześcijańskim stworzenie oznacza przekonanie, że wszystko, co istnieje, powstało poprzez Logos, Słowo, przez które wyraża się Bóg i w którym objawia się Jego nieskończony rozum jako podstawa sensu wszystkiego, co istnieje. Nauki przyrodnicze ograniczają swoje możliwe przekonania do struktur i funkcji świata materialnego, nie mogą jednak zaprzeczyć ani przyćmić wiedzy, że ten świat rozpoznaje siebie w ludzkim rozumie i konsekwentnie wykracza poza siebie w postrzeganiu niewidzialnej rzeczywistości Boga w Jego wiecznej mocy i boskości (Rz 1,20). Wiedza wynikająca z postępu antropologii empirycznych i transcendentalnych nie może nigdy kwestionować prawdy o stworzeniu człowieka na obraz i podobieństwo Boże oraz jego osobowej jedności cielesno-duchowej, lecz ta wiedza może tę wielką tajemnicę człowieka w całej jej głębi bardziej oświecić.

Ostatecznie „tajemnica człowieka objawia się dopiero w tajemnicy Słowa, które stało się ciałem” (Gaudium et spes 22). Tak więc pierwszą zasadą antropologii chrześcijańskiej, która odpędza wszelkie nihilistyczne akcenty i zarozumiałą autokreację, niczym wschodzące słońce cienie nocy i mgłę o poranku, jest prawda naturalna i objawiona: „Człowiek będąc jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego, nie może odnaleźć się w pełni inaczej jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego” (Gaudium et spes 24), czyli w miłości do Boga nade wszystko oraz w miłości bliźniego i siebie samego.

Rozum Boga w stworzeniu i historii zbawienia jest niezaprzeczalny. Nie powstrzymuje skończonego rozumu stworzeń, ale oświetla go jak niegasnące światło. „Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi” (J 1,9). Światłość w Jezusie Chrystusie. On jest Słowem, które stało się ciałem, Logosem Boga, Jego Ojca. Objawia Bożą koncepcję nas samych, która jest reprezentowana w naszej fizycznej i społecznej naturze, kiedy pyta racjonalnych prowokatorów i sofistów wszystkich czasów: „Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem“. (Mt 19,4).

Prawdziwy kryzys Kościoła we współczesnym świecie, którego wyrazem jest nihilizm antropologiczny z jego niszczycielskim potencjałem, polega na tym, że nawet chrześcijanie nie wierzą już w fakt historycznie jedynego i niezaprzeczalnego samoobjawienia się Boga w Jezusie Chrystusie.

Stworzenie, Stare i Nowe Przymierze, wcielenie, śmierć Jezusa na krzyżu, jako Jego ofiara za pojednanie ludzi z Bogiem, Jego, a ostatecznie i nasze fizyczne zmartwychwstanie, są przez wielu postrzegane jako podlegające reinterpretacji lub wymienne symbole o charakterze jedynie mitycznym. Jeśli chrześcijaństwo byłoby jedynie zbiorem odmiennych poglądów na temat niepoznawalnej Boskości, która rozprzestrzenia się i rozprasza poza naszą teoretyczną interpretacją świata i praktycznie zarządza nieprzewidywalnymi sytuacjami w nim, to naprawdę nie warto byłoby ani walczyć, ani cierpieć za prawdę Chrystusa. „Bo jeśli umarli nie zmartwychwstają, jedzmy i pijmy (jak poganie), bo jutro pomrzemy” (1 Kor 15,32).

Nihilizm, jako „poczucie nowego czasu”, że „sam Bóg umarł” (G. Hegel, Wiara i wiedza, Ph B 62b, 123), tylko wtedy nie doprowadzi do poczucia, że to nie dotyczy ludzi i że wszystko jest dozwolone, czego się tylko zechce, jeśli uwierzymy w nieskończony i przyjazny człowiekowi rozum Boga (Logos) w całym Jego stworzeniu. „Bo śmierci Bóg nie uczynił i nie cieszy się ze zguby żyjących. Stworzył bowiem wszystko po to, aby było, i byty tego świata niosą zdrowie: nie ma w nich śmiercionośnego jadu ani władania Otchłani na tej ziemi” (Mdr 1,13n).

To właśnie ta Boża mądrość wyrażana w Stworzeniu – w środowisku naturalnym i historii - jaśnieje też w naukowej kolekcji chrząszczy naszego przyjaciela Jana Szyszki oraz w tajemnicy wiary, którą wspólnie wyznajemy w Eucharystii: „Głosimy śmierć Twoją Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”.

Nic w naszej pracy i wysiłku, w zmaganiach i cierpieniach, których nikomu na tej ziemskiej drodze życia nie oszczędzono, nie poszło i nie pójdzie na marne, jeśli tylko czyniliśmy i czynimy to nadal z miłości do Boga i bliźniego, dla Kościoła i państwa, dla kultury i nauki.

Za to czujemy się zobowiązani do wdzięczności Janowi Szyszko i mamy nadzieję na radosne spotkanie w wieczności.