O Irlandii mówi się, że jest wyspą świętych. Prelegentka przed prezentacją budownictwa klasztornego scharakteryzowała mentalność Irlandczyków i ich duchowość. Przy podziale kulturowym Irlandii i władzy w poszczególnych hrabstwach każdy człowiek był tam potomkiem mnicha, poety albo króla. Podkreśliła, że poznając Irlandczyków, można zauważyć w nich dużą elastyczność charakteru, są jednak pryncypialni, silni wewnętrznie, ale też prostolinijni. Takie cechy rzutowały na ich działanie. Kochali zawsze podróże z przyczyn duchowych i ascetycznych – pro Christi amore i wyzwolenia duszy. Można powiedzieć, że włóczyli się po Europie, zaznaczając znaczny obszar swojej bytności. Irlandczyk osiadał tam, gdzie „znalazł” Chrystusa. Chętnie zakładali klasztory i to na wyspach. Większość klasztorów w Europie Zachodniej zakładali Irlandczycy. Trzeba podkreślić, że właśnie dzięki klasztorom przetrwała kultura Europy. Muzyka zajmuje u nich szczególne miejsce, stąd harfa w herbie Irlandii. Harfa charakteryzuje duszę człowieka, a jej struny zrównoważone wnętrze.
Wczesne budowle chrześcijańskie (V-IX wieku) to kościoły z drewna, trzciny i gliny. Następnie powstawały clochany, czyli eremy, które przeznaczone były dla mnicha indywidualnie, były to kamienne budowle z małymi wejściami, robionymi bez zaprawy. Na podkreślenie zasługuje fakt, że klasztory powstałe w VI wieku w Kells, Monasterboice, Glendalough, Clonmacnoise, Ardmore, Kildare istnieją do dziś. Kolejne budowle to oratoria z kamienia o kształcie odwróconej łodzi, a już od X wieku kościoły z kamienia. Przy tych budowlach powstawały cmentarze. Klasztory były wyrazem pragnienia bycia świętym. Ważnymi świętymi w Irlandii byli św. Patryk, który schrystianizował północną część Irlandii, oraz św. Brygida z Kildare.
Pomóż w rozwoju naszego portalu