Tak można w skrócie opisać powieść Witolda Gadowskiego "Tajemnica spowiedzi". To lapidarne stwierdzenie nie oddaje jednak nawet części tego, co przygotował dla czytelników autor. Gadowski przyzwyczaił nas do publikacji wprowadzających intelektualny ferment, będących zaczynem pogłębionej refleksji. W tym kluczu powinniśmy patrzeć na jego bodaj najlepszą powieść – wspomnianą Tajemnicę spowiedzi. Pokazał w niej wszystko to, do czego zdążył nas już przyzwyczaić – sprawne i zadziorne pióro oraz dociekliwość i intelekt godny Sherlocka Holmesa. Po przeczytaniu tej książki otwierają się nam szerzej oczy.
Z powieścią Gadowskiego możemy mieć problem – nie da się jej łatwo zaszufladkować, skategoryzować, wcisnąć w ramy jednego konwenansu. Autor prowadzi niebanalną fabułę, osnutą aurą tajemniczości, dla której tłem są ukochany przez autora Kraków, Rzym i Watykan. W tych pełnych uroku miejscach dochodzi do ponurych wydarzeń wikłających głównych bohaterów – tajemniczego antykwariusza oraz księdza „zesłanego” do jednego z krakowskich kościołów – w kryminalną zagadkę sięgającą aż Watykanu.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Nie bez powodu spowiedź stała się motywem przewodnim powieści. W jej powstaniu Gadowski zainspirował się wizjami Cataliny Rivas. Choć wizje boliwijskiej mistyczki są mało znane w Polsce, to te dotyczące spowiedzi wydają się szczególnie ważne, odsłaniają m.in., jak ważnym przełomem w życiu i w walce ze złem jest ten sakrament. Gadowski po mistrzowsku wplata w narrację powieści przemyślenia o spowiedzi, ukazując, jaką jest ona fascynującą przygodą duchową.
Dociekliwy umysł i niepokorny duch wodzi Gadowskiego w czeluści świata trudnego, niewygodnego, noszącego piętno ciemnych spraw. Autor nieraz wycierpiał się z tego powodu, być może dlatego Tajemnicę spowiedzi opatrzył adnotacją: „Wszystkie postaci i zdarzenia opisane w powieści są wyłącznie tworem wyobraźni autora”. Czy to prawda, czy nie, jedno nie ulega wątpliwości – powieść jest zarówno w warstwie językowej, jak i logiki fabuły literackim majstersztykiem.
