Maria Fortuna- Sudor: - Co sprawiło, że zdecydował się Ksiądz przyjechać do bocheńskiego DPS-u?

Ks. Piotr Dydo-Rożniecki: - Przede wszystkim z potrzeby serca. Ale impulsem było dostrzeżenie naglącej potrzeby. Nad ranem w Wielką Sobotę zobaczyłem na którymś z portali internetowych udostępniony przez kilka osób artykuł, że są potrzebni ludzie do pomocy w DPS- ie, gdzie jest bardzo trudna sytuacja. Pomyślałem, że powinienem pomóc. Byłem wtedy w domu rodzinnym w Mielcu. Powiedziałem, że rozważam dołączenie do pomagających w Bochni sióstr i że czekam na rozmowę z biskupem Andrzejem Jeżem, który pobłogosławił to dzieło. Przyjechałem. I tak zaczęła się ta Boża przygoda, którą przeżywam we wspólnocie z siostrami dominikankami i naszymi mieszkańcami.

- Jak wygląda sytuacja w DPS-ie, w którym Ksiądz posługuje ?

- Wspólnie z ośmioma siostrami dominikankami jesteśmy personelem zastępczym, który usługuje 37 osobom mieszkającym w jednym domu. Są tu osoby z różnymi dysfunkcjami i chorobami psychicznymi. To jest jedna grupa. W drugim domu, obok naszego, mieszka ok. 80 osób starszych, tam posługują 2 siostry dominikanki. One nie mają z nami kontaktu, bo my pracujemy w miejscu, gdzie było kilkanaście przypadków zakażenia korona wirusem i potencjalnie jesteśmy odcięci od świata zewnętrznego.

- Jesteście jedynymi osobami, które się zajmują mieszkańcami tego domu?

- W systemie trójzmianowym mamy 3 grupy, które pracują po osiem godzin. W skład dwóch zespołów wchodzą po 3 siostry, a w trzecim z dwoma dominikankami jestem ja. Od tego poniedziałku już na stałe jest lekarz, ponadto ratownik lub ratowniczka medyczna, którzy zajmują się m.in. przygotowaniem leków do podania mieszkańcom. Nad kwestiami medycznymi czuwa pan doktor Mateusz, a wszystkimi działaniami na naszym terenie koordynuje pan Sebastian Lewandowski, który pracuje w pogotowiu ratunkowym w Bochni, a aktualnie jest oddelegowany do pracy u nas.

Chciałbym podkreślić, że zanim przyjechaliśmy do Bochni, mieszkańcami tego DPS- u opiekowały się osoby tu zatrudnione. Żadna z nich nie porzuciła miejsca swej pracy, z oddaniem służyli podopiecznym, ale ze względu na dodatnie wyniki testu musieli odejść na leczenie, a inni - z nimi się stykający - są na kwarantannie. Już niektórzy dzwonią i zapowiadają, że planują tu wrócić. Toteż my jesteśmy częścią sztafety osób pomagających potrzebującym w czasie pandemii.

- A na czym polega praca waszych trzyosobowych zespołów?

- Generalnie robimy wszystko; od pielęgnacji, przemywania, zmiany pampersów, przez rozwożenie jedzenia, dbanie o to, aby wszystko było w porządku. Wykonujemy zadania, prace wynikające z opieki nad pacjentami w ramach zmiany. To jest ciągła obecność i pielęgnacja podopiecznych. Istnieje też możliwość spowiedzi, jeśli któryś z mieszkańców wyrazi taką potrzebę.

- Potrzebują?

- Opowiem o przypadku. Stoję na korytarzu, podjeżdża osoba na wózku i mówi: „Ojcze Piotrze, dziękuję za spowiedź!”

- A jak mieszkańcy odebrali pojawienie się sióstr zakonnych i księdza w ich domu?

- Dostrzegam wiele oznak wdzięczności. Czasem podchodzi któryś z mieszkańców, przygląda się chwilę, w końcu pyta: „Ksiądz czy siostra?” Gdy się odzywam, słyszę: „Szczęść Boże, ojcze Piotrze, jak dobrze, że ksiądz z nami jest! Jak to dobre, że są tu z nami siostry!” Ostatnio podzieliłem się z siostrami, takim spostrzeżeniem, że w ciągu tych kilku dni usłyszałem więcej razy słowo „dziękuję” niż przed przyjazdem do Bochni. Może nawet sam tyle razy nie dziękowałem. Te małe uśmiechy od Pana Boga pomagają nam, zwłaszcza wtedy, gdy jest trudniej, gdy nagle opanuje nas na chwilę niemoc.

- Proszę powiedzieć, co w tych pierwszych chwilach, po przyjeździe do Bochni, było dla Księdza szczególnie trudne.

- I dla mnie, i dla sióstr dominikanek najtrudniejsze było to, że nie znaliśmy wcześniej tego miejsca. Nie byliśmy w nim, nie znaliśmy mieszkańców, zasad tu panujących, rytuałów dnia, jego rytmu. On został w trybie nagłym zaburzony. Trzeba było się z tym oswoić, zdobyć zaufanie podopiecznych poprzez spotkanie z nimi, rozmowę, czasem zwykły gest, czy tylko bycie razem. Już po kilku zmianach, po kilku dniówkach, gdy poznaliśmy dom, pewne możliwości, ustaliliśmy schematy, działania przy posiłkach, przy pielęgnacji, przy rozpoznaniu potrzeb, czy w jakiej kondycji jest człowiek. Pamiętam, że gdy przyjechałem tu w Wielką Sobotę, z dwoma siostrami z Krużlowej, mieliśmy dyżur nocny. Szliśmy i w sensie dosłownym, i przenośnym po omacku. Tylko na podstawie tego, co nam zostało przekazane. Próbowaliśmy te zadania wykonać, pokładając ufność w Bożej opatrzności.

- Trudna sytuacja w bocheńskim DPS- ie, przekazana w mediach, wyzwoliła w ludziach chęć pomagania…

- Przyjeżdżają i przywożą maseczki, rękawiczki, płyn do dezynfekcji i wiele innych niezbędnych rzeczy. Na przykład przyjechał ks. proboszcz z parafii św. Mikołaja w Bochni i przekazał potrzebne płyny. W Wielką Sobotę, w nocy przyjechali do nas ofiarodawcy z Łodzi, zostawili rzeczy i pojechali. Mogłem tylko z daleka podziękować i pomachać. Wiele osób przekazuje środki za pośrednictwem fundacji sióstr dominikanek. Jeszcze inni modlą się w naszej intencji, ofiarują cierpienie. Gestów dobrej woli jest teraz bardzo dużo. Te działania wspierające nas przynoszą wiele dobra, pobudzają serce do troski o drugiego człowieka.

Chciałbym też podkreślić, że różne formy wspierania są realizowane w całej Polsce. W wielu DPS- ach posługują osoby, które przyszły chorym z pomocą. Ta obecność drugiego jest bardzo ważna. Słyszałem wypowiedź człowieka, który wyzdrowiał z koronawirusa. On przyznał, że w czasie choroby najtrudniejsza dla niego była samotność. I my tutaj jesteśmy razem. Oni są z nami, my - z nimi. Nieprzerwanie. Jedna grupa schodzi ze zmiany, druga wchodzi. Pracujemy, niesiemy pomoc potrzebującym, łączymy się na Eucharystii, dzielimy się słowem…

-A jaką rolę w tej posłudze pełni codzienna Eucharystia?

- To jest umocnienie. Siostry, które tu przyjechały, myślały, że w tym czasie nie będą uczestniczyć w Mszy św. A tymczasem w Niedzielę Wielkanocną zaśpiewaliśmy: „Zwycięzca śmierci…” i radosne Alleluja! Eucharystia jest spotkaniem i dziękczynieniem. Każdego dnia modlę się w intencji tych wszystkich, którzy posługują chorym, ale też tych, którzy odchodzą do Pana.

- To prawda, że bardzo chciał Ksiądz wrócić do pracy w Kazachstanie?

- Za wszelką cenę chciałem tam wrócić. Tylko, że granice są zamknięte. Nawet się z Panem Bogiem kłóciłem, tłumaczyłem, że tam jestem bardziej potrzebny. No bo po co miałbym tu w Polsce być? W Wielką Sobotę otrzymałem odpowiedź. W szerszym kontekście można to skomentować przysłowiem; „Człowiek planuje, Pan Bóg krzyżuje”.

- Żyjemy w trudnym czasie pandemii. Nie wszyscy możemy być wolontariuszami, nieść pomoc na pierwszej linii frontu…

- Myślę, że to jest niemożliwe, ale każdy może najlepiej wykonać swoje zadania. Nie wszyscy są tak dzielni jak siostry dominikanki, które od razu zgłosiły chęć służenia najbardziej potrzebującym. Nie wszyscy są tak wspaniałomyślni, jak ich matka generalna, ale na wspólnym froncie łączy, jednoczy nas to dobre dzieło. W liście do Rzymian czytamy : „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj”. Można powiedzieć, że wspólny wróg motywuje nas do pomagania na miarę własnych możliwości. Każdy może rozeznać, gdzie teraz powinien być, jaką postawę przyjąć, jak służyć, komu. Każda forma pomocy jest w tej chwili przykładem człowieczeństwa i wypełnieniem misji, jaką człowiek ma do spełnienia.