Kościół częstochowski ma w swoich dziejach wspaniałe sylwetki kapłanów, ludzi całkowicie oddanych posłannictwu głoszenia swoim życiem Ewangelii Chrystusowej. 2 grudnia przypada dziesiąta rocznica śmierci ks. prał. Henryka Bąbińskiego, dobrego duszpasterza, wychowawcy wielu pokoleń kapłanów naszej archidiecezji.

Ks. Henryk Bąbiński urodził się 5 stycznia 1917 r. w Wendessen w Niemczech, w rodzinie Marcelego i Stanisławy z domu Polak. Jego rodzice przebywali wówczas na roboczym wychodźstwie. Do Polski powrócił jako 3-letnie dziecko w 1920 r. i zamieszkał w Białej Dolnej k. Częstochowy. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Białej Górnej naukę kontynuował w Gimnazjum i Liceum im. R. Traugutta w Częstochowie. Egzamin dojrzałości zdał w 1939 r. i rozpoczął drogę do kapłaństwa, podejmując formację w częstochowskim Wyższym Seminarium Duchownym, a następnie w latach 1939-45 studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Okres studiów teologicznych przypadł na trudny czas II wojny światowej. Jako kleryk ks. prał. Bąbiński był dwukrotnie aresztowany przez niemieckie władze policyjne. Pierwszy raz, gdy przybył do Białej po drugim roku studiów. Po zaaresztowaniu został osadzony w Areszcie Śledczym SS w Częstochowie na okres 44 dni, od 25 czerwca do 7 sierpnia 1941 r. W tym czasie kilkakrotnie był przesłuchiwany w budynku przy ul. Kilińskiego 10 (obecna siedziba Pogotowia Ratunkowego). Drugie aresztowanie miało miejsce w 1944 r. w Chełmie, za Radomskiem, gdzie diakon Henryk spędzał wakacje u proboszcza ks. Stefana Pomorskiego (rodzina ks. Henryka została wysiedlona z Białej przez władze niemieckie).

Na kapłana został wyświęcony 8 kwietnia 1945 r. w kościele Sióstr Duchaczek w Krakowie przez pierwszego ordynariusza diecezji częstochowskiej bp. Teodora Kubinę. Po święceniach jako wikariusz pracował w parafiach: Koziegłówki (1945), Czeladź (1945-49), Niwka k. Sosnowca (1949-54), św. Jakuba Apostoła w Częstochowie (1954-57). Będąc wikariuszem w parafii św. Jakuba Apostoła, pracował jako prefekt w szkole podstawowej i średniej dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo. W 1951 r. uzyskał tytuł magistra na Wydziale Teologicznym UJ. W latach 1957-59 był kapelanem Domu Opieki „Caritas” w Częstochowie.

25 lipca 1959 r. bp Zdzisław Goliński mianował ks. Henryka Bąbińskiego administratorem parafii Żarki-Letnisko. Jednak już w 1960 r. ks. Bąbiński objął funkcję kapelana „Domu Rekolekcyjnego” Sióstr Szarytek w Częstochowie. Równocześnie był diecezjalnym referentem Duszpasterstwa Dobroczynności i Duszpasterstwa Głuchych i Niewidomych. W tym samym czasie z polecenia Kurii zajął się organizacją punktów Duszpasterstwa Niewidomych w diecezji częstochowskiej: w Częstochowie u Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w Sosnowcu przy kościele i parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Od grudnia 1962 r. do sierpnia 1963 r. pełnił funkcję wikariusza administratora w Klimontowie k. Sosnowca.

Szczególne miejsce w posłudze duszpasterskiej ks. Henryka Bąbińskiego zajmowały osoby niewidome, umysłowo upośledzone oraz głuchonieme. Był ich gorliwym opiekunem i duszpasterzem przez niemal 50 lat, kształcąc równocześnie innych kapłanów, kleryków do posługi głuchoniemym. W latach 1963-1979 pełnił funkcję ojca duchownego ojcem duchownym w Częstochowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie. Następnie w latach 1979-1993 był proboszczem parafii św. Jakuba Apostoła w Częstochowie.

Ks. prał. Henryk Bąbiński zmarł 2 grudnia 2003 r., będąc wiernym do końca swojemu kapłańskiemu zawołaniu: „Miłość Twa, Jezu, niech rządzi mym życiem, każdym mym czynem, każdym serca biciem” (św. Franciszek z Asyżu).

Ja także wiele razy doświadczyłem jego niezwykłej miłości i dobroci w mojej drodze do kapłaństwa i w początkach kapłańskiej służby. Jako proboszcz parafii św. Jakuba Apostoła w Częstochowie ks. Henryk Bąbiński udzielił mi Pierwszej Komunii Świętej. Towarzyszył mi dobrą radą, świadectwem życia i modlitwą jako alumnowi Niższego Seminarium Duchownego w Częstochowie. Cieszył się i zapewniał o swojej modlitwie, gdy zdecydowałem się rozpocząć studia filozoficzno-teologiczne w Częstochowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie. Cały czas interesował się moją formacją duchową i intelektualną. Bardzo mocno, z uczuciem ogromnej wdzięczności zapisał się w moim sercu w dniu moich obłóczyn, kiedy mimo choroby przybył do Seminarium, by być przy mnie w tych ważnych chwilach. Wspominam jego łzy radości, gdy odprawiałem Mszę św. prymicyjną 2 czerwca 1996 r. Pamiętam, że w podziękowaniu powiedziałem wówczas: „Drogi Ojcze, dziękuję Ci za wiele dobrych słów i pouczeń. Często mówiłeś, że jako kapłan powinienem ukochać konfesjonał. Postaram się, Drogi Ojcze, nie zmarnować twoich słów i ukochać konfesjonał”. Dzisiaj te jego pouczenia i dobre słowa traktuję jako testament duchowy zostawiony mi na całe kapłańskie życie. Jego wspaniałe rozważania o kapłaństwie „W trosce o duchowość kapłańską” wydane w Bibliotece „Niedzieli” towarzyszą mi cały czas.